Sessiz bir çığlık...

Gecenin sessizliğinde, sessizce bir çığlık yükseliyor ruhumdan. Başımı ağrıtmasına izin vermek istemediğim küçük çaptaki düşüncelerime devam ediyorum haliyle, şu saatin şu dakikalarında çoğu beden derin uykuda, uyumayanlar ise, şimdi ya televizyon izliyor son ses, ya ağlıyor ,ya mutluluktan kahkahalarla bir yerlerde eğleniyor, ya birbirini boğazlıyor, ya bilgisayar başında takipte, ya kavga halinde, ya üzgün, ya hayat karşısında kalpleri derin bir sıkıntıda, ya oynaşmada seks halinde, yada telefonda öfkeyle küfürler yağdırıyor birilerine. Kapıya çıkıyorum, bir sigara yakıyor ve gecenin  sessizliğin de sadece lambaların aydınlattığı sokağı seyre dalıyorum. Bir kaç metre ötemde odun satıcısının yığmış olduğu odunlar çarpıyor gözüme, sokağın kenarına her zamanki gibi  tek sıra halinde park edilmiş arabaları görüyorum, biraz sonra yorgun ve yaşlı bir ruhun sireni geliyor kulağıma. Bu, bunca yıldır aynı raylarda ilerleyen yük trenlerinden başkası değil. Trenler bana her zaman yorgun ve yaşlı birer adamlarmış gibi gelir, öfkeli bir şekilde hızlıca gelir ve hızlıca giderler. Tıpkı insanlık gibi, tıpkı açan ve solan çiçekler gibi, kısaca kuruyan bir dere yatağı gibi. Gözden yok olurlar bir anda. Kimbilir hangi evlerin sakinleri şuan ölmekte, kimbilir yeryüzünden şuan kaç ruh gitmekte, kimbilir şuan hayata merhaba diyen kaç bebek doğmakta. Şuan için sonsuzluğun olduğu bir  dünyada değilim, ama sonsuzluğa bileti olan biriyim, tıpkı her fani gibi. Eve giriyorum, dişlerimi fırçalamak için, sigara sonrası ağzımdaki iğrenç tatla uyumak istememişimdir hiç bir zaman. Elim diş macunuma uzanıyor, ama bittiğini biliyorum, bilmeme rağmen yinede ısrarla fırcaya değdirebildiğim kadarıyla idare ediyorum. Chopin den bir eser çalıyor yine kulaklarıma, (Op. 9, No. 1 in B-flat minor)
bu azda olsa hayatın devam ettiğine ve yeni bir sabahın doğuşuna en büyük kanıt gibi geliyor kulağıma .Kısaca bu iyi geliyor ruhuma. Ve koyuluyorum uykuya...


Denemeler-Yazan-Edibe Toğaç
Kısa ve Özetle-İçsel Yansımalar...