Sessiz bir haykırış...

Bugün yüreğimde bir kurşun yarası gibi hissettim yokluğunu…
Tütün gibi tükeniyor zaman…
Ben seni amansız ve zamansız sevdim…
Yüreğim yenilmez aşk tanrıçası…
Galiba bu gece yağmur misali günahlara ağlamanın tam zamanı…

Özlüyorum seni… Söylemiştim de bunu sana amacım cevap beklemek değildi … Zaten savurduğum bir soru cümlesi de değildi.. İçimden kopup gelen beni sana anlatmaya yetecek, kısacık gibi görünen aslında içinde birçok anlam barındıran yüreğimin iç sesiydi ve buluşturdum onu seninle… Gururla ve üstelik müthiş bir sevinçle…

Hayatta hiçbir konuda gurur yapmadığımı iyi bilirsin… Gurursuz olduğumdan değil! Yaşadığım olumsuzlukları bir gururun altına saklayacak kadar aciz görmedim kendimi hiçbir zaman… Yarını belli olmayan şu zaman diliminde yaşadıklarımı, hissettiklerimi ileride “keşke”lerime eklememek için yüreğimden kopup gelen ve sana ait olan bir cümleyi savurmak ne kaybettirdi ki bana…Hiç… Başkaları için gurur kırıcı sayılabilecek bir davranış biçimi belki senin içinde öyle.. Oysa benim içimde özümsediğim ve gururlandığım bir hareket oldu..

Gururum incinmedi. Aksine yüreğim gururlandı! İnsanlığımla gurur duydum… Söylemek istediğim cümleyi söylemiştim çünkü. İçime çöreklenmiş gölge kayboldu, yüreğim kanatlanıp uçuverdi gökyüzünün maviliğine kısa bir gezintinin ardından tekrar kondu kendi mekanına.. Huzur bu olsa gerek dedim içimden… O an gülümsedi gözlerim ruhumla birlikte…