Sessiz çığlık

Pink Floyd ile başlayan bir gün..

Klasik gitar sesi.. Dışarıda kar yağıyor yavaştan.. Masamda kahvem.

Etrafımdaki masalarda oturan mutsuz insanlar. Bu sessiz ofiste aslında öylesine çığlıklar atılıyor ki, kulakları sağır edercesine sessizlik düşünceleriyle daha da kalabalıklaşıyor.

zoraki bir tebessüm ediliyor. ysa gülmeleri için para almıyorlar. Nasıl olduğunu soran yok.

Kalabalıkta yalnız mısın? Dolu dolu yalnızlık akıyor bu binanın her yerinden. Herkes acıyor kendi haline. Sistemin yargılayıcı kısmının üstü örtülü. Kimse cesaret edemiyor o örtüyü açmaya. Kormak mıdır bu ?

Sanki Pink Floyd'u açsam şimdi herkes kalkacak masasından. İstekler soylenecek.

Mutlu olunacak yerlere gidilecek. Sanki insanlar insanlığını anımsayacak. Bir gün bunların hepsi olacak..