Sessiz çığlık

Daha üç yıl olmuştu, minik kalbim atmaya başlayalı. Minik, ama kocamandı yüreğim. Bir sürü arzu, sevgi vardı; merhamet vardı içinde, kimi büyükte olmayan. Umutla bağlıydım hayata, içimde heyecanlar...

Annemin gözbebeği idim, babamın ise canı. Binbir zahmetle dünyaya gelirken, kim bilir nasıl sevinmişlerdi, ne hayaller kurmuşlardı benim için. 

Bir an önce büyüsem keşke diyordum, kocaman olsam hemen. Büyüsem de öğretmen olsam; çocuklara sevgiyi öğreten.

Kolu kırıktı oyuncak bebeğimin, topum ise patlak. Ne çıkar, ilk oyuncağımdı onlar benim. Nereden bilirdim son olacağını!

Biraz ekmek, biraz su.. Yok sanırdım bu dünyada, benden mutlusu. Üstelik annem babam da yanımda...

Annemin gözünde hep yaş vardı, babamın gözünde ise ümitsizlik ve korku. Neden, kimden kaçıyorduk bilmem, bir oraya, bir buraya. Oyun mu oynuyorduk acaba? Silahlı amcalar, patlayan bombalar… Niye bu oyunun mağlubu hep bizdik? Açlık, sefalet, gözyaşı.. Nasıl bir oyundu bu? Kuralları kim koymuş? Niye kimse bize sormuyor, acaba oynamak ister misin diye? 

Annemi gördüm ağlıyordu, feryat ediyordu, kucağında ben. "Üzülme" diyemedim ona; "Ağlama, acı çekmiyorum artık!". 

Bosna'da, Bağdat'da, Telafer'de, Suriye'de yitirdim ümitlerimi, heyecanımı, geleceğimi… Hakkınız var mıydı onları benden almaya ?

Büyüklerin oyununda oynamayı istemedim ki ben. Patlak topumla, kırık bebeğimle, çok mutluydum, ümit doluydum.

Eğer büyüyebilseydim, öğretmen olacaktım. Barışı, sevgiyi kazıyacaktım minik yüreklere; savaşlar olmasın, çocuklar ölmesin diye.

Ağlıyorsa analar, babalar; hala atmıyorsa minicik yürekler; 

EY İNSANLAR SUÇLUSUNUZ! AFFETMİYORUM HİÇBİRİNİZİ!.