Sessiz doğum

Başlayabilsem.

Tamam.

Hadi gelin benimle. Sizi yıllar önce yaşadığım bir anıma götüreceğim.

Bir hafta sonu misafir bekliyorum. Telaşlıyımdır biraz. Her şeyin kusursuz olmasına özen gösteririm. Koşturuyorum oradan oraya.  Evin kapısı açık. Çocuklar giriyor, çıkıyor. Bu arada kapımız hep açık. Bir kamu kurumunun lojmanında oturuyoruz. Lojmanda her yaş grubundan onlarca çocuk. İki tane de benim. Çocukların biri geliyor, biri gidiyor. Birbirlerine çok bağlı sevgiyle beslenmiş çocuklar. Bir ara bir kedinin eve girdiğini gördüm. Aradım. Evin her tarafını aradım ama kediyi bulamadım.  Herhalde çıkmış olmalı.  Beklediğimiz misafirler de yavaş yavaş gelmeye başladı.  Karşılamadan  sonra koyu bir sohbete daldık. Orta sehpanın üzerine hazırladığım ikramlıklar eşliğinde. Uzunca bir süredir görüşmüyorduk. Birbirimize anlatacak o kadar çok şey yaşamıştık ki, birimiz susuyor, diğerimiz başlıyordu. Akşamın nasıl olduğunu anlamadık.  Kimse ayrılmak istemiyordu ama veda vakti gelmişti. Güzel bir gündü. Birlikte olmaktan duyduğumuz mutlulukla vedalaştık. En kısa zamanda tekrar bir arada olmak temennisiyle.

Misafirler gittikten sonra ortalığı toparlamaya başladım. Sehpanın üzerindeki tabakları, bardakları toparlarken  bir ses duydum. Etrafıma bakındım,- çocukların çıkardığı bir ses mi - diye, ama etrafta çocuk yoktu. Dışarı baktım, bir şey göremedim. Ortalığı toparlamaya devam ettim. Fakat o ses hala geliyordu. Sehpayı açtım çekmecesine ortalıktaki dergileri koyacaktım. İnanılmaz bir manzarayla karşılaştım. İçinde eve giren, arayıp bulamadığım kedi ve yavruları bana bakıyordu. Yardım bekleyen gözlerle. Büyük bir heyecanla bir çığlık attım. Evdekiler başıma toplandı. Herkes hem şaşkın, hem mutluydu.

Artık daha büyük bir aile olmuştuk.