Sessiz silüet

Geçenlerde bir mesaj geldi telefonuma. Okula giderken her gün ortalama üç saat kullandığım bütün duraklar da bomba ihbarı olduğu yazıyordu. Her gün okula büyük bir tevekkül ve mecburiyetle gidip gelirken televizyonlar dan Ankara daki patlamanın haberi geldi. Orda yaşayan sevdiklerim geldi aklıma, ulasabildiklerime ulaştım, peki ya ulasamadiklarim...

Sosyal medyaya sokaklara tv lere söyle bi bakıyorum da galiba bir kaç saat sonra hersey unutulacak ve geriye sadece gencecik insanların aranan naaşı kalacak, içi yanan insanlar kalacak. Attığı her adımda biraz daha korkan kalabalıklara girerken gözüyle herkese tek tek gbt kontrolü yapan insanlar kalacak. Biz kalacağız, biz ve öfkemiz, biz ve unutulanlarimiz. Bu tedirginlik üzüntü ve öfke içinde kalemimin tercüman olduğu hatta benim bile haberim olmadan kağıda akıttigi duygularımdan fazlası yok heybem de affola.

Şimdi hava rüzgarlı burda, öyle ufak bişey değil camları inleten bir rüzgar var. Kuş seslerini bastıran, çocukların sokağa çıkmasını var gücüyle engelleyen bir rüzgar. Korkan bi hava var burda ve her geçen dakika korkusunu biraz daha öfkeyle bileyen. Perdeleri açmadık bu sabah her durumda karanlık ve beni alıp başka başka düşüncelere götüren bir atmosfer. Diyorum ki; Eğer bir gün faili meçhul bir acıya kurban gidersek birimiz iki gün yas tutup sonra susmaktan, kupalardan çay içerken klavyeye kuvvet yazılar yazmaktan, 48 saat sonra gidilen restaurant dan fotograf paylaşmaktan bi tık üstü yapılsın. Unutulmayalım. Birileri ağlarken arkamızdan, adli tıp kurumlarında bedenlerimizin teşhisi beklenirken, kimse rahat uyumasın, kimse unutmasın, kimse susmasın. Vicdanı inim inim sızlasın sorumluların. Çok bişey değil istenilen sadece unutulmamak, unutmamak kimlerin bize memleketimize, ekmeğimize suyumuza nasıl kast edildiğini. İsimler değil silüetlerimiz kalsa akılda yeter. Tıpkı bizim kafamızın içinde dönüp duranlar gibi. Olur ya kurban gidersek biz de sadece silüetlerimiz...