Sessizdir İstanbul yağmur yağdığında

İnsan hep bir şeyleri bırakır,

Kimi zaman açık kapılardır ardında kalan, kimi zaman çarpıp çıktığın kapının sesi

Gitme diyenin cılız sesi büyür büyür büyür kulaklarında…oysa ki bazen bırakıp gitmek gerekir. Yarınlara daha cesurca gülebilmek için.

Ya da insanlarla hep birlikte daha cesurca gülebilmek için !!! olmak istediğin değilsindir. Ama olmaman da gerekir….

Kimi zaman ellerini bırakırsın birinin;

O elleri özler yüzün. Sıcaktır samimidir, şefkatlidir. Bahardır , Ege’dir, kanyonlardır, taşlardır, ıslak ayaklardır, denizlerdir. Korktuğunda sana uzanan cesarettir. Sonra; uzaktır, ıssızdır, tatsızdır. “yok”tur. Yokluk acı verir..

Saçlarını bırakırsın rüzgara…İstanbul’un rüzgarları şarkılar söyler, dingindir… Beşiktaş’ta yağmur yağıyordur. Turgut Vidinli’de dostlar ağlıyordur. Dostları bırakırsın…Sobalar yanıyordur sokaklarda. Deri montlu bir adama ilan-ı aşk ediyordur bir kadın ümitsizce.

Kimi zaman bir şemsiyeyi unutursun yabancı bir evde, kimi zaman yağmurlu bir havada şemsiyeni almayı unutursun. Şemsiyelerin kaderi bu; ya rüzgarlarda kırılırlar ya da bir yerlerde unutulurlar.

 Dolaplarda eşyalarını bırakırsın. Artık kimsesi olmayan renkli giysiler… kokun siner. Oysaki basit mutluluklar bir el boyu uzaktadır.

 Renkler bırakırsın ardında. Çiçekçi kadınları, halay çekenleri, mum ışığında dilek dileyenleri, serçeleri, keçileri, elinde sepeti ile çingene kadınları….

Clara arkandan ağlar. Sirenetta yürüyemez zaten o bir deniz kızıdır.

 Rakı masaları kurulur benim güzel ülkemde. Biz birlikte ağlar, birlikte güler, birlikte içeriz. İçeriz güzelleşiriz de, güzelleşemediği zamanlar olur insanın. Asmalımescitte Sofyalı’da topik güzel olur. Yakup’ta karides Cuma akşamları. Yine Çiçek oluruz, oluruz da yine de güzelleşemeyiz. Oysa ki biz; Vera’da güzeldik. Her şeyi bıraktık da, bir yılları bırakamadık bir kenara. Matematikten anlamam toplayıp, bölemedik kalan zamanımızı. Birbirimize kimi zaman fazla, kimi zaman eksik geldik.

Bu şehre dokunan hayatlar bırakırsın ardında. Arşınladığın sokaklarda ayak seslerin. Çıktığın merdivenlerde yorgun izlerin. Seyrettiğin manzaralarda vuslatların vardır.

“Dil’i derya gibidir kimi insanların. Öyle insanları bırakırsın. Hoşgörüleri ile seni utandırır, sonsuz anlayışları ile yüzünü güldürürler.

Aşklar vardır aşklar içre. Aşklar vardır bitmez…aşklar vardır gitmez…. Aşkları bırakırsın…