Sessizim

Sessizliğimin ortasında ne fikrim var, ne zikrim, ne ismim var, ne cismim. Koskoca bir boşlukta kervanlar göç etmekte...

Burada mevsim ne yaz, ne de kış. Üşümüyorum.
Ne ağrı var, ne sızı. Ne dert var, ne keder, hissiyatsızlığım var sadece...

Yanmıyor eskisi kadar canım. Belkide ne hissettiğimi bilmememdendir.
Bilinmeyen bir hastalığım var sanki, sezdirmeden içten içe beni yiyip
bitiren. Görünürde iyiyim ama, içim eriyor ben fark etmeden. Hislerim ölüyor
birrr bir. Hücrelerim beni terk ediyor sanki, sessizce ve sinsice.

Beynim durmuş sanki, benim için akmayan zaman gibi. Çaresiz de değilim, güçsüz de, yalnız da değilim, yıkılmış ta. Sadece sessizim...

Kimseye ne kinim var, ne de kızgınlığım. Ne bedduam var, ne de ahım.

Tüm sitemim kendime, koşulsuz sevmelere.

Kimseye zararım yoktur. Hırçın dalga da benim, deli rüzgar da. Aşk ta benim, sevda da.

Hepsini yaşadım en ucunda.

Şu an sessizim, tek sesim elimdeki kalemim...