Sessizliğe muhtaç olmak

Neden hep susarız? Konuşmakta mı zorlanıyoruz yoksa anlatamamaktan mı korkuyoruz hepimiz? Biliyorum ben galiba, yanlış zamanlarda yanlış insanlara çok yanlış şekilde anlatmışız kendimizi. Ne yazık! Patlama noktasına geliyoruz bazen. Çoğunda ağlayarak boşaltıyoruz içimizi. Ama yine de susuyoruz. Hayat ne çok acıtmış bizi. Tekrar yara almaktan korkuyoruz belki de... Çünkü biliyoruz eğer bir daha düşersek kalkamayacağımızı. Neler yaşıyor nelere katlanıyoruz kim bilir? Hepimiz üzülüyor ve sonra da üzüldüğümüze üzülüyoruz çaresiz. Bir gün çekip gidiyoruz. Bizi üzemeyeceklerini sandığımız insanların yanına. Ama bir tek hayattan kaçamıyoruz. Aslında bilsek bizim canımızı yakanın en çok hayat olduğunu belki alışırız sessizliğimize. Ya da bozarız bu suskunluğu. Ama yalnızız ve susuyoruz işte. Ne gelir elden?