- Kategori
- Kişisel Gelişim
- Okunma Sayısı
- 392
Sessizliğe muhtaç olmak

Neden hep susarız? Konuşmakta mı zorlanıyoruz yoksa anlatamamaktan mı korkuyoruz hepimiz? Biliyorum ben galiba, yanlış zamanlarda yanlış insanlara çok yanlış şekilde anlatmışız kendimizi. Ne yazık! Patlama noktasına geliyoruz bazen. Çoğunda ağlayarak boşaltıyoruz içimizi. Ama yine de susuyoruz. Hayat ne çok acıtmış bizi. Tekrar yara almaktan korkuyoruz belki de... Çünkü biliyoruz eğer bir daha düşersek kalkamayacağımızı. Neler yaşıyor nelere katlanıyoruz kim bilir? Hepimiz üzülüyor ve sonra da üzüldüğümüze üzülüyoruz çaresiz. Bir gün çekip gidiyoruz. Bizi üzemeyeceklerini sandığımız insanların yanına. Ama bir tek hayattan kaçamıyoruz. Aslında bilsek bizim canımızı yakanın en çok hayat olduğunu belki alışırız sessizliğimize. Ya da bozarız bu suskunluğu. Ama yalnızız ve susuyoruz işte. Ne gelir elden?
Önerilerine Ekle Beğendiğiniz blogları önerin, herkes okusun.

Sevgili İrem Cemre; Duygularınızı yazmanız çok güzel... Okuyanın azala azala kalmadığı yurdumda sizlerin yazıyor olması ne kadar sevindirici... Hayatın içinde tüm duygular var. Onlarla, hayat; hayat oluyor... Bizde üzülmeden yaşayabilen insan yok gibi... Okuyarak ve bir yandan da yazarak okulunuza devam etmeniz, derslerinizi çalışmanız sizi ileriye taşıyacaktır... Böylece ilerleyiniz. yolunuz açık olsun... Sevgilerimle...
Cemal Hüseyin Çağlar 02.07.2011 15:09- Cevap :
- Bu duygu ve düşünceleriniz beni nasıl sevindirdi anlatamam. Konuşmaya ve paylaşmaya ihtiyacımız olduğunu düşünüyorum. Benim gibi düşünen insanların olduğunu bilmek çok sevindirici. Umarım hayat size hep güzellikler gösterir. Sevgilerimle... 03.07.2011 23:29