Sev(e)medim, beklemeyi!!!

Yine ve yeniden geldi işte!

Hayatımın nerdeyse yüzde ellisini birlikte geçirdiğim bir kavram, yok artık hayatımda.

Kendimle son derece barışık olarak, arkasında sonuna kadar durabileceğime inandığım bir karar vererek gitmesine izin verdim. Gitti ama ondan geriye kalanlar yoruyor beni…

Belki de başka şeylerin getirisi olan sonuçları ona yüklüyorum ve yıllarca kendime ne yaptığımı sorgulamadan duramıyorum! 'Nikotin' yolun açık olsun… Kendisi gitti ama arkasında agresif bir adam bıraktı… Umuyorum ‘sinirleri alınmış adam’ hallerime geri dönebiliyor olayım en yakın zamanda.

Kırıyorum, kırılıyorum bu ruh hali içerisindeyken. Anlamlandıramıyorum!!!

Bütün suçu nikotine yükledim ve her şey geçti mi yani. Tabi ki hayır! Kocaman bir gitme isteği var ruhumu zorlayan, ‘toparlan ve arkana bakmadan git’ diyor içimdeki ses sürekli. Kulaklarımı sağır edercesine yineliyor aynı cümleyi… O sese kulak vermek, dediğini yapmak istiyorum. Yapamıyorum!

Bu noktada sev(e)mediğim bir başka gerçeklik ortaya çıkıyor.

‘Beklemek’

Hayatımla ilgili istediğim gibi bir aksiyon alabilmek için elimde ‘yüzde ellilik’ bir fırsatım var. Şu saatten sonra müdahale edebilme, sonucu etkileyebilme şansım olmayan bir fırsat. Elimde fırsatım varken elimden geleni yaptığım, şimdi ise sadece gelecek bir telefona bağlı olan bir fırsat. Elde edilince fırsat olarak değerlendirilir mi kestirilemeyen ama gitme isteğine sonuna kadar destek veren bir fırsat.

Kapımın arkasında sessizce bekliyorum… Bekliyorum, önce ayak seslerini duymayı ve sonrasında kapımı çalmanı bekliyorum… Kapımın önünde hazır duran bavulumu görüp, kapıyı çalmadan gitmenden korkuyorum. Bavulu neden, nasıl dışarı çıkardım bilmiyorum ama şimdi içeri almaktan korkuyorum. Ben gidemesem de en azından benden bir şeyler kalsın istiyorum dışarıda!

Sev(e)medim, Beklemeyi!!!