Sevdanın rengi...

Sevdanın rengini bulmadım bulamıyorum diye başlar Özcan Deniz’in güzel bir şarkısı...Sevdanın rengini insanların artık bulmaları çok zor…(Bütün renkler kirlenmişti birinciliği beyaza verdiler...) O rengi biliyorlar mıydı ondan bile şüpheliyim (kendim için de tabi) belki vardı bilenler görenler anlayanlar ama artık o insanlardan çok az var...
Herkes bir enteresan, herkes bir cool takılma derdinde…Kasım kasım kasılıyor...Kendini bir şey değil, iki, üç şey sanıyor...Herkes açık görünsede kapalı...Şeffaf ve samimi görünse de güvensiz ve korkak...Herkes etiket peşinde...Herkes fizik peşinde, eğlence peşinde, karşındaki aptal yerine koyup kendini akıllı sanma derdinde...Aslında herkes demekte yanlış çünkü şimdi bazılarınız herkes denmemeli diye içinizden geçirdiniz evet haklısınız...Herkes değil belki ama çoğunluk...
Kalp kırıkları, kaybedişler, hüzünler hep uzaklara dalan, hep kaçırılan hep dolu olan gözler saklansa da insanlardan, hayat zaten kalpte saklı ve insan kalbini de çıkartıp bir köşeye bırakamıyor ne yazık ki...Ne kadar örtse de tüm duygularıyla birlikte yaşıyor...Ama kabulleniyor onlarla yaşamayı ama onlara direniyor...Sonuç yine değişmiyor çünkü yine duyguları insana kalıyor...
Bugün bayram…Her bayram bende benzer duygular uyanır, bayramın getirdiği bir ambians mıdır bu bana bilemiyorum ama böyleyimdir oldum olası…Ama hadi kızım Banu dedim bırak endişelerini bırak düşüncelerini bir tarafa, bak önünde yeni bir hayat açılacak…Sen toparlanmaya bak...Bavuluna koyacağın eşyaların listesini yap...Ve yola çık, sadece yola çık...