Sevdiğin adamı uğurlamak

Hayatımızın hep bir yerinde oldu Ankara. Aslında çocukken gidişleri yüreğinde hissedemiyormuş insan. Büyüdükçe zorlaşıyormuş sevdiğin adamı uğurlamak.

Eskiden arkasından bakar üzülürdü çocuk yüreğim. Şimdi üzülmekle kalmıyor uykuları kaçırıyor yetişkin halim.

İşleri nedeniyle birçok il gezdi. Dedim ya önceki gidişleri son zamankiler kadar etkilemezdi. Dim dik duruşuna alıştığım, etrafının her zaman çekindiği, saygı duyduğu, yakışıklı ve ağır başlı adam. İlk aşkım babam…

Zaman içinde insan ne kadar büyüse de , ne kadar yaş alsa da hep küçük hisseder kendini ailesinin yanında. Ama ben onun her gidişinde on yaş almış gibi hissederim kendimi.

Hep en geç saatteki otobüse alır biletini. Önce gidiş günü gelinceye kadar en çok bana takılır. Gidiş günü geldiğinde de devam eder. Taa ki, gitmesine bir saat kalıncaya dek. O zaman anlarım ki onu da bir hüzün kaplar. Gitmek ile kalmak arasındaki ince çizgidir o karar anı. Ama bazen gitmek mecburi istikamettir.

Her seferinde ikna ettiğimi düşünerek boşuna sevinmişim. O yine bana yarım ağız tamam dese de, dinlemedi.

Oturmaya alışmamış adamlar için zor bir durummuş. Giderken o düşünceli, bense zaten son zamanlarda sorunlar yaşadığı sağlığını ihmal etmesinden oldukça endişeli.

Gitti…

Yine ardından el salladık. Ve yine köşeyi dönerken ardına bakmadı. Eskiden evin bulunduğu sokak uzun olurdu ve kaybolana kadar izlerdim onu. Meğer şimdi ne kadar kısaymış. Köşeyi dönünceye kadarmış uzun yolların başlayışı. Döner dönmezde sararmış hasretin sancısı.

Ve insan kaç yaşına gelirse gelsin emekli olamıyormuş. Kendi istese de, çocukları, ailesi istese de oturamıyormuş. Kaderde yazılıysa mecburi istikametler sevdiğini bağlasan bile durmuyormuş.

Az önce telefonla konuştuk. Günaydınlarımızı başka bir şehrin sabahından yolladık birbirimize bugün. Ve Ankara yine aramıza uzaklıklar soktu işte.

İlaç saatini kaçırma, sigara içme, kahvaltı etmeyi ihmal etme, kaşkolunu al! Soğuk olur oralar.

Yolun açık olsun elleri ve gözleri hazinem olan adam.