- Kategori
- Aile
Sevdiklerimize daha acımasısız
Gerçekten de öyle mi? Sevdiklerimize daha acımasız mı davranıyoruz?
Ben bunun cevabını bloğumu ziyaret eden herkesten bekliyorum. Bence acımasısız çünkü en sevdiklerimizin(anne, baba, kardeş, sevgili, eş, çocuk ...) kalbini kırmıyor muyuz? Genelde hep ani çıkışlar sonra özür dilemeler. Sevginin fazla oluşu bizi bazen acımasız bazen de kırıcı olmaya yöneltiyor olabilir. Karısını dövüp sonra da kıskançlıktan, sevgiden diyen çok insan var. Nazımız sevdiklerimize geçiyor onlar bana kırılmaz, nasıl olsa barışırız gibi gizli düşüncelerle istemeden! kırdığımız oluyordur.
Herkes kendini sever ama kimse kendine dört dörtlük bakmaz. Her türlü zararı yaşatır kendine. Bu acımasızlık yiyeceklerimize de yansımış. En sevdiğimiz hayvanlar veya zararsız olduğunu düşündüğümüz hayvanlar genelde bizim soframızın vazgeçilmezi oluyor. Kültürümüzde hiç yılan seven veya kurbağa yemekten hoşlanan kimse görmedim. Sevmediğimiz bir şeyin canını yakmaktansa sevdiğimizinkini yakmak daha kolay herhalde. Bu psikolojik olay her insanda olduğuna göre acaba toplumsal bir şey mi? Yoksa bireyin kendi iç güdüsel davranışı mı? Aklıma takıldı yazayım dedim...