Sevemedik savrulduk...

Hiç böyle hayal etmemiştim hayatımı... Ne hayallerim vardı oysa hayata dair...
Birbirine sevgiyle bağlı, kenetlenmiş bir aile hayal etmiştim. Yoksullukta olsa sevgi doyuracaktı karnımızı. İyi günde kötü günde hep bir arada olacaktık, birlikte aşacaktık zorlukları. Sımsıkı sarılacaktık birbirimize. Topu topu 5 kişiydik çünkü.

Ama olmadı. Hiç bir zaman aile olamadık. Hep kavgaların içinde büyüdük. Annem ile babaannem bir türlü anlaşamazdı. Hep kavga ederlerdi. Babam hiç sahip çıkmadı anneme, hep annesini savundu.

Dedem ölünce taşındık oturduğumuz o varoş semtten. Dedemin ölümü kötü bir vesileydi ama o ayrılış kurtuluşumuz oldu aslında. Orada kalsaydık bugünlere gelemez, harcanır giderdik. Babam geceleri çalışırdı, o nu çok az görürdük. Çok sinirli bir adamdı, korkardık babamdan. Annem de her kavganın ardından kalkıp giderdi Bolu ya.O nu da pek görmezdik.''Biz 3 kardeş büyüdük ''diyebilirim.Babaannem bakardı bize güya ama sevmezdik onu da.Annemden dolayı sevmezdi bizi, zoraki bakardı .Öyle çok zengin değildik ama yoksulda değildik. Ama ilgiden ve sevgiden yoksun büyüdük.Sanki o anne ve babanın çocukları değildik.Kimse farkımızda değildi.

Herkes kendi havasındaydı.Öyle dünyadan bir haber, isteksiz, kimseye yük olmadan kendi halimizde büyüdük.İstemedik ve alınmadı da.İnsan çocukken hiçbirşeyin farkında olmuyor gibi görünüyor ama, çocuklukta yaşananlar da çok derin izler bırakıyor insanın yüreğinde , kapanması imkansız...
1983 yılında geldik B.evlere.O gün dünyamız değişmişti.Yeni bir muhit, yeni arkadaşlar, farklı bir yaşam tarzı.Varoşlardan , medeniyete ince bir yol...
Biz 3 kardeştik.En büyükleri ben , sonra kızkardeşim , en küçük ise erkek.Gençlik yıllarına gelince daha bir koptuk birbirimizden.Kızkardeşim Ankara da üniversite kazandı ve 17 yaşında uçtu yuvadan ve bir daha da dönmedi.Ben ünv başladım.Erkek kardeşim lİseye gidiyordu bir de fenerbahçe maçlarına.Babam gece yarılarına kadar çalıştığı için zaten göremezdik, yazında tatil yerlerinde çalışırdı.Bizi de ev tutup alırdı yanına.Yaz tatillerimiz hemen hemen Erdek te geçti .B.evlere taşındıktan sonra ki yıllarda.Beş kişilik bir aileydik ama öyle düşkün değildik birbirimize .Ya da farkında değildik.Öğretilmemişti sevgi, bağlılık, aile olma , kardeşlik kavramları.Kendi çabamızla farkına vardığımızda ise dağılmıştık.
İhtiyaçlarımızın hiç farkında olmadı ailemiz.Sevgimi gerek yoksa giysimi bilemediler, biz de hiç istemedik...
Kızkardeşim ölüyordu az daha , hastaneye götürmediler o nu, farkında bile değillerdi.O ihmalin sonucunda kalp romatizması oldu ömür boyu...Erkek kardeşim bütün gün sokaklardaydı, fenerbahçe maçlarında, içki masalarında belki de esrar..Bir sorunu olsa kızkardeşim ile bana haber verirlerdi.Biz sahip çıkmaya çalışırdık küçük yüreğimizle kardeşimize .Bense bir başıma çıkmazlarda...Hepimizde sevgiyi dışarlarda aradık, bulduk , bulamadık, yanıldık belki...Ama sevgisizliğin bedeliydi ödediklerimiz ve hala ödemek zorunda olduğumuz.
Ailenin sıcaklığını , sevgisini hiç bir yerde bulamaz insan.Oysa biz ailede de bulamadık .
Evlendik, başka şehirlere savrulduk, kimimiz aynı şehirlerde başka limanlar buldu ama yine aile olamadık.Birbirimizi sevmeyi beceremedik.''Kim kime dum duma''Hep başkalarında bulduk sevgiyi.Ama o boşluk dolmadı.Dağıldıktan sonra herkes başkalarıyla yaptı tatilini, sünnetini, düğününü.Sevgiyi bulamadık , savruldu.
Bir bayramlarda bir araya geliyoruz ama o da usulen, sorumluluklarımızdan.Erkek kardeşimle bayramlar bile hayal artık.Birbirimize gelip gidemiyeceğiz de.Ben bu saatten sonra evlenmeyi düşünmediğim için kendime ait bir evim de olmayacak.Ablasına gelip kalamıyacak kızkardeşim....Birbirimizin sıkıntılarını paylaşmayız, bilmeyiz.Öyle yüzeysel ilişkilerimiz.Büyüdük ya...Yeğenlerimiz tanımaz bile bizi.Ama biz paylaşmayı hiç öğrenmedik ki, ne bekliyoruz ..?Mucize mi...?
Yoksullukta olsa sevgi doyurur insanları oysa.Aile demek , güç demektir, kenetlenmek demektir.Ama sevgi yoksa ne para , ne pul, ne söhret ne de başkaların da bulunur teselli. Sevgi ararken çok şey gelebilir insanın başına.Pek çok yanlışı sevgisizlikten , ilgisizlikten yapar insan.Sevgi boş bırakmaya gelmez.Sevginin yerini hiç bir şey dolduramaz.
İnsanın başına ne gelirse sevgisizlikten gelir, ilgisizlikten gelir.
Para ile örtemezsiniz sevginin eksikliğini.7 den 70 e en büyük ihtiyacıdır insanın sevgi...
sevgiyle kalın

Çok övünülecek bir çocukluk yaşamadık anlıyacağınız.