Sevenlerin dilindeki adam: ''Ümit Yaşar Oğuzcan...''

Şairler vardır...Duygularını dillendirirler...

Şairler vardır...Yaşadıklarını yazarlar...

Ümit Yaşar Oğuzcan, hem duygularını hem de yaşadıklarını şiirlerinde melodileştirmiştir...

Bir gelinlik kızın ince,nazenin parmaklarında nakşettiği; imbikten süzülür gibi göz nurunu, hayallariyle harmanladığı gergefindeki renkler gibi...

Bülbülün,gül için dile getirdiği özgün şarkılar gibi...

Bir kelebeğin bir günlük yaşamındaki ürkek uçuşlarındaki telaşlar gibi...

Genç yaşta uçup giden bir duygu adamı ...

Sevenlerin,sevgililerine olan özlemlerini, acılarını, sevinçlerini en güzel paylaşandır, Ümit Yaşar...

Bir yaz gününün dayanılmaz sıcaklarında serinlediğimiz; kış sıcaklarında içimizi ısıtan duygulardır bunlar...

Sevgilisinin bakışlarıyla ayakları yerden kesilen melek ruhlu aşıkların sesidir, Ümit Yaşar,

BEN SENİN EN ÇOK...

Ben senin en çok sesini sevdim
Buğulu çoğu zaman, taze bir ekmek gibi
Önce aşka çağıran,sonra dinlendiren
Bana her zaman dost, her zaman sevgili

Ben senin en çok ellerini sevdim
Bir pınar serinliğinde, küçücük ve ak pak
Nice güzellikler gördüm yeryüzünde
En güzeli bir sabah ellerinle uyanmak

Ben senin en çok gözlerini sevdim
Kâh çocukça mavi, kâh inadına yeşil
Aydınlıklar, esenlikler, mutluluklar
Hiç biri gözlerin kadar anlamlı değil...

Ben senin en çok gülüşünü sevdim
Sevindiren, içimde umut çiçekleri açtıran
Unutturur bana birden acıları, güçlükleri
Dünyam aydınlanır sen güldüğün zaman

Ben senin en çok davranışlarını sevdim
Güçsüze merhametini, zalime direnişini
Haksızlıklar, zorbalıklar karşısında
Vahşi ve mağrur bir dişi kaplan kesilişini

Ben senin en çok sevgi dolu yüreğini sevdim
Tüm çocuklara kanat geren anneliğini
Nice sevgilerin bir pula satıldığı bir dünyada
Sensin, her şeyin üstünde tutan sevdiğini

Ben senin en çok bana yansımanı sevdim
Bende yeniden var olmanı, benimle bütünleşmeni
Mertliğini, yalansızlığını, dupduruluğunu sevdim
Ben seni sevdim, ben seni sevdim, ben seni...

*********

Şair, zaman zaman

''Beni kör kuyularda merdivensiz bıraktın,

Denizler ortasında bak yelkensiz bıraktın ...''

Diyerek yüreğindeki terkedilmişlik acılarını ;özlemleriyle harmanlamıştır.


BİR GECE ANSIZIN GELEBİLİRİM

Bu kadar yürekten çağırma beni!
Bir gece ansızın gelebilirim.
Beni bekliyorsan, uyumamışsan,
Sevinçten kapında ölebilirim.

Belki de hayata yeni başlarım,
İçimde küllenen kor alevlenir,
Bakarsın hiç gitmem kölen olurum,
Belki de seversin beni kim bilir.

Kal dersen, dağlarca severim seni,
Bir deniz olurum ayaklarında,
Aşk bu özleyiş bu, hiç belli olmaz,
Kalbim duruverir dudaklarında.

Ya da unuturum kim olduğumu,
Hatırlamam belki adımı bile,
Belki de çıldırır, deli olurum,
Sana kavuşmanın heyecanıyla...

Aşk bu, bilinir mi nereye varır,
Ne durdurur özlemini, seveni...
Bakarsın ansızın gelebilirim,
Bu kadar yürekten çağırma beni.

ÜMİT YAŞAR OĞUZCAN

Nice şarkılarda name olup yüreğimizin derinliklerinde hissetiğimiz dizelerde yaşayan şair, gün gelir, külü ve dumanı olmayan bir ateş gibidir.


Fırtınalar içinde yalnız kalmaktan korkmaktadır...Sığınacak tek liman sevdiğinin kollarıdır...

Bugün,halen sevenlerin dilinde name olan dizelerinin böyle gönüllerde- kırmızı laleler- açtıracağını bilseydi acaba yine yalnızlık duygusu yaşar mıydı ?..

Adı gibi, Ümit eden Yaşayan ve bir tende can...

Sanırım, söyleyene değil;söyletene bakmak gerekecek !..

İnsanı şair eden de, Leyla-Mecnun eden de çıkarsız sevgiler değil midir ?..