Sevgi...

Ah… Sevgi… Her şeyin başı… Katıksız… Karşılıksız sevgi…

Aşktan söz etmiyorum, aşkta ille ki sevgili karşılık arar! Aramadığımız olmuş mudur ki a dostlar?

Karşılıksız aşk nereye kadar?

Ha, onu da kara sevda paklar…

Ki… Kara sevda insanı nereye kadar paklar?

Sevgi… Öyle bir şey ki… Karşılığı olmasa da alınmıyor insan, vallahi…

Hani, kızıyoruz zaman zaman kızımıza, oğlumuza… Kötülüklerini istememiz mümkün mü?

Kızdığımız anlarda, sizleri bilmem ama, bende oldu vallaha, sevmiyormuşum gibi geldi… Ah… Ne üzüldüm bir bilseniz… Bir anne nasıl böyle bir derde düşer? Ne acayip bir anneyim ki ben!...

Kötülüğünü mü? Yok! Haşa! Hiç istemedim ki!...

Ama hangimizde olmadı ki, canımızı yakan cümleleri bir yılanın ağzından çıkarmışcasına üzerimize püskürtmedikleri…

Sizleri bilemem, ama, ben, o anlarda ne için çırpındığımı hep sorgular oldum…

Oysa, öyle kolay ki boş bir çuval gibi bırakıvermesi insanın kendisini…

Öyle anlar, istinasız, hepimizin hayatında varlar…

Ama… Güneş mi tutar elimizden o an, bir martı mı kucaklar, çocuğumuz mu der “Sana ihtiyacım var”…

Yıllar boyu köpeklerden acayip korktum durdum…

Geçmişte kalmış bir aşk ile, aşk uğruna, ki gücünü yadsımak üstüme asla vazife değil, en korktuğum varlıklardan birini, bir köpeği sevme, sevmeyi bırakın, neredeyse düşkünlük vaziyetinde olma durumunu yaşadım!...

Dak!... Sana ve sahibine, elbette ki, hazır olmuşluğuma… Ah… Ne teşekkürlerim vardır…

Bir bilseniz…

Maia… Kucağımda büyüyen kızım…

Saf sevgiyi biliyorum derken ben, daha da fazlasını bana öğreten kızım…

Can sıkması, bir tek havlaması… Bize göre sıkıcı değil elbet pek fazla, ama sakıncamız komşularımızdan yana…

Saf sevginin örneğini gösteren Maia…

Kızmış olsak da… Beş dakika sonra unutan Maia…

Davetlerimizi çevirmeyip, koynumuzda uyuyan Maia…

Koynumuzda uyurken, nefes alışları mutlu Maia…

Kapıdan girişlerimizde, mutlu olan Maia…

Keşke… Ah… Keşke… Her insan senin gibi olabilse Maia…

Saf sevgiyi keşke her insan bilebilse Maia!...

Gülgün Karaoğlu

Ekim, 23/07