Sevgi dolu yüreklerin buluştuğu iftarlar...

Malum bugün 8 Ağustos 2010 Pazartesi, yarından sonra yani Çarşamba günü ilk sahurumuza kalkıp, Allah (C.C.)’un izni ile ilk orucumuzu tutacağız. Şükürler olsun ki, ramazan ayına kavuştuk. Rabbim bizleri ramazan ayını layıkıyla yaşayanlardan eylesin İnşaallah...

Ramazan ayına kavuşma arefesindeki şu günde, ramazan ayının biz inananlar için ne ifade ettiğini, ramazan ayında tutulması emredilen orucun önemi gibi tafsilatlı yazı yazmayı düşünmüyorum. Aksine, geçen seneki yazıma 

bakınca zaten bunları özetlediğimi görüyorum.

Hepimizin bildiği üzere ramazanda oruç tutmak biz inanlara (mükelleflere) farzdır. Allah-u Teala’nın bir emrini yerine getirmiş olmanın verdiği gönül rahatlığı ve huzurun yanı sıra, akşamları geniş sofraların etrafında, sevgi dolu yüreklere sahip kalabalıklar eşliğinde yapılan iftarları çok önemsiyorum. Bu kalabalık iftarların huzurunu ve heyecanını yaşamak beni ziyadesiyle mutlu ediyor.

Peygamber Efendimiz (S.A.V.), kalabalık halde topluca yemek yemeği, yemeğin önemli adablarından biri olarak saymış ve aile fertlerinin ayrı ayrı yemek yemesini hoş karşılamamıştır. Peygamber Efendimiz (S.A.V.), bir Hadis-i Şerifinde buyurduğu üzere; “Allah nazarında yemeklerin en hoşu, üzerine uzanan ellerin çok olduğu yemektir”. (1), “Hep beraber yiyin, dağılıp ayrılmayın, zira bereket cemaatledir” (2).

Bir başka Hadis-i Şerifinde ise Vahşi bin Harb’den rivayetle; “Yiyoruz fakat bir türlü doyamıyoruz (ne yapalım?)” diye dert yanan bir kimseye Peygamber Efendimiz (S.A.V.) sorar; “Yemeği ayarı ayrımı yiyorsunuz, yoksa birlikte mi?” adam; “Ayrı, ayrı” deyince Efendimiz (S.A.V.); “Öyle ise sofraya birlikte oturun. Besmeleyi çekin, bitince Allah’a şükür edin, yemek hakkınızda mübarek kılınır” (3) buyurmuştur.

Bu vesile ile tüm inananların mübarek Ramazan Ayı kutlu olsun...

Rabbim bizlere, nice kalabalık sofraların etrafında, sevgi dolu yüreklerle birlikte yapılan iftarlar nasip etsin İnşaallah...



DİPNOTLAR:
1- Et-Terhib Vet-Tergib, C:3, s.134.
2- İbn-i Mace, Et’ime, 17.
3- Ebu Davud, Et’ime, 15.