Sevgi ile aşk...

Yalnız yaşamak zorunda olduğu beraberliğine benzetti Hayat, çünkü hatıraları silmişti artık Ömür. Isıtamadığı bir gönül vardı Ömür' de, alışamadığı beraberliğinde hep tutunmaya çalışmıştı oysaki. Belkide acıyı sevda sanmıştı Hayat, irkilişleri, direnmeleri bundan dı. Biliyordu ki döndüğünde de aşkın ektiği o tohumlar büyümeyecekti hiç. Yalnızlığında yine sarı gülleri seviyordu onun yerine ama nafile bir sevişti bu, bitmişliğin yıkımında sadece kandil mumlarının söndüğünde, ardında bıraktı duman gibiydi hali.

Pişmanlıklarını okudu açtığı kitaba ve ondan medet ummadan gözyaşını akıtıp kapadı kitabını. Şimdi yolu ıraklardaydı, ardına bakacak biride kalmamıştı. Gurbette söylenen şarkılarda ki gibi yarinin eksikliğini hissetti. Çocukluğunda eline aldığı balonu hatırladı, diüer elindeki elma şekeriyle beraber ve keşke çocuk kalsaydım diye sitemde bulundu yüzündeki yabancı sezenişe. Zorlaşıyordu artık gülümsemesi, koca bedeninden utanmasa ağlayacak tı en dip köşelere çekildi ve hep uzaktan bakmaya başladı. Eski bir saat gibi arada sesi çıkıyordu. Hani oyunun en güzel yerinde silin çalışı gibi, tüm ruhuna kazıdıkları silinmeye çalışıyordu Ömür tarafından. Uyandığında gecenin 03.00 dü, ay bile terketmişti geceyi. Yeni doğan sabaha gözlerini tekrar açtığında, bütün geceyi düşündü ve ışıkları söndürmeden hasreti kokladı.

Şimdilerde aşkı sildi tüm ruhundan Hayat, arada öpüştüğü resimleri ile, gönül defterinde ki karalamarı kaldı.

Deneme...