Sevgi üzerine

Ne vakit birilerinin yanına otursam sus deyip sevgi sevmekle başlıyor söze! Ve aynı şekilde sevgiyle kapanıyor tüm ağızlar.

Herkesin sevgiden bahsetmesi ne kadar güzel ama nedense dünyalara sığmayacak bu duyguları bizler sadece sözcüklere sığdırıyoruz. Ya da biz öyle zannediyoruz.

Sevgi; bazen delicesine ve arkası bitmez istekler ister bizden! Bazen de sadece ve sadece kendini ve kendi öz benliğini ister!

Ve sevgi öyle bir şeydir ki ne zaman nerede önüne çıkacağını bilemezsin. Bazen ıssız ve kimsesiz kaldırımlarda, bazen bir çiçekte, bazen uykularda, bazen de uçsuz bucaksız gözlerin derinliklerinde bulursun onu.

Belki de bu tılsımlı büyüdür ondan(sevgiden) bu kadar çok bahsetmemizin sebebi.

Aşk ve tutkuyla bir olur kimi zaman, kimi zaman da savaşır onlarla sonsuza dek bir olmamacasına.

Akıllara bir zıpkın gibi saplanıyor ya da yavaş yavaş farkında olmadan kemiriyor akılları. Acaba biz aşka, tutkuya ya da en önemlisi sevgiye mi besliyoruz bu çok manalı duygularımızı? Yahut ta belli bir varlığa duyduğumuz hisler mi ortaya çıkarıyor bunları?

Sevgi bazı anlarda tek başına yetmiyor. Sevgi emek ister, sevgi yürek ister. Ve sevgi; saygı ve anlayış ister bizden. Bunları vermediğimiz vakit terk eder bizi ve arkasına bile bakmadan kaybolur gözlerden, yüreklerden ve hayattan…

Bu üçünün senteziyle mutluluğu yakalayabiliriz ancak!