Sevgi ve özveri

”Sevgi özveridir” sözünü ağzında sakız eden, fakat hiçbir özveri göstermeden sevgi umanlar.

Öykülerde, masallarda, felsefelerde, kutsal kitaplarda anlatılan o eşi benzeri olmayan “pür” ya da “saf” ve hiç bir çıkara dayanmayan karşılıksız sevgiler.

Son on yıllarda makineye yönelen insanlar tüm duygularını teknolojiye harcayınca ‘sevgi’ tükendi sanki. İnsanlar arabalarına gösterdikleri ilgi ve sevgiyi kendilerinden kıskanır oldu.

Makine, olsa olsa bir alışkanlık veya ilgidir .Buna tutunma da denilebilir.Yani zamana tutunma, zamanın getirdiği karmaşadan ve sıkıntıdan kaçış.Belki de insanın insana güvensizliğinden dolayı makine ile bu denli içli dışlı oluş.

Oysa sevgi, temel ihtiyaçların içinde, en başlarda yer alır.

Sevgi üstüne ne kadar çok söylenmiş, yazılmış, çizilmiş .

Sevgi, güllerle , çiçeklerle taçlandırılmak istenmiş, hediyelerle gösterilmeye , altınlarla, pırlantalarla kanıtlanmaya çalışılmış.

Sevgi, zaman olmuş güzel şiirlerle, sözlerle, şarkılarla dillendirilmiş, zaman olmuş bir bakışla ifade edilmiş.

Bir gülücük bile yetmiş çoğu zaman sevgi ateşini yakmaya.

Hasretler artırmış sevgiyi, kimi zaman da köreltmiş, bitirmiş.

İhanetler karışmış sevgiye. Bazen de cinayetler, intiharlar.

Hapisler yatılmış uğruna sevginin.

İlahlar karışmış sevgiye, uğruna adaklar adanıp kurbanlar verilmiş.

Bir çift gözde ya da kaya dibinde açmış papatyada veya bir gelincikte aranmış sevgi.

Kimisi bayrak demiş, kimisi vatan.

Kimi Tanrıda bulmuş, kimi de çeşme başındaki ince belli güzelde.

Ana diyenler , yar diyenler olmuş.

Çocuklar, torunlar…

Düşündüğümüzde, kiminde karşılık var, kiminde yok.

Sevgi özveride yapılanır, özveride büyür.

Özveri yardımdır, hoşgörüdür, zamandır, içtenliktir. Tıpkı selamın içten verilişi alınışı gibi.

Selam, kimi zaman içten bir bakış, kimi zaman içten bir tebessümdür çoğu kez. Sevgi bu ‘içtenlikler’ arasından çıkar ve özveri ile gelişir, büyür.