Sevgi

Severiz kurdu kuşu, börtü böceği, doğa da güzellik adına ne varsa severiz. Doğanın tüm güzellikleri insan için tasarlanmıştır çünkü. Ne acıdır ki bir tek insanı sevmek hususunda tedirginlik yaşarız. Oysa ki tüm güzelliklerin onda toplanmış olması insanda bilinç, gönül gibi artı özelliklerin asıl insanı sevmeye itmesi gerekmez mı? Neden bu kadar korkuyoruz? Bu eşref-i mahluku sevmeye engel olan korkulası şey nedir? Egomuza hoş gelmeyen davranışlar mı? Yoksa çirkin davranışlar sergileyenden mi kaçıyoruz? Sevgi kurumunu yıpratan davranış biçimini reddetmek yerine insanı reddedip insanı tengit ediyoruz .

İyi insan, niteliklerinin başkaları tarafından 
farkedilmeyişine değil, başkalarının niteliklerini
fark edemeyişine üzülür. (Conficius)

Biz hep farkedilmek derdine mi düşdük acaba? Herkesi niteliksiz ve değersiz sanıyoruz. Şüphesiz nerede kötülük ve bozgunculuk varsa yine insanın eseridir.Doğadaki hiçbir varlık kendi fıtratına aykırı bir kötülük işleyip doğal yaşamın dengesini bozmaz. Yaşımın güzelliğini insanlığa zehir eden, ortalığı cehenneme çeviren organize çalışıp ölüm saçan zihniyetler insandan çıkıyor mâlesef. Kalkıpta bunlara sevgi besleyip, zulümlerini desteklemek gibi gayri insani bir hâl içinde olamayız elbette. Yaradılanı yaradandan ötürü sevmek başka birşey, yaradanın güzelliğiyle ters düşen çirkinlikleri kınamak ayrı şey. Dünya barışını savunurken, zulmü savunmadığımızdan emin olmak zorundayız.Doğu toplumlarının insanı, batıya göre daha duygu ağırlıklı kültüre sahip olabilir. Bu istismar edilebilir anlamına gelmez. Sevgiyi, iyiliği, inancın meyvelerini çoğunlukla doğu kültüründe görebiliyoruz. Batı taklitçiliğini evrensel bütünleşme anlayışıyla kılıflandıranların kendi kişisel kopleksleri olduğunu düşünüyorum. Evrensel sevgiyi kimseden öğrenmeye ihtiyacımız olduğunu sanmıyorum.Sevgi herşeyden önce kişisel yaşamdan yeşermeli ki dalları evreni kuşatsın.Küçücük bir aile içinde bile bölüne biliyorsak.Ne kadar uzağa gidebilirz ki. Öyle vahim bir hale gelmişiz ki sevmek fıtrattan olsa gerek, istemeden de olsa sevebiliyoruz ama bunula gurur duymak yerine sevmeyi zaaf gibi görüp göstermekten çekinebiliyoruz.

Sevgi bir cevherdir, cevherin kapalı kutularda ki hali kimin işine yarar.
(Sevmekten sonra en büyük mutluluk sevgiyi itiraf etmektir... Andre Gide) 


Böylelerine sorsanız akla gelmeyecek bahaneleri sıralarlar, sevgiyi kendi lugatlarına uyarlarlar. Anlamı evrensel olan bu duyguyu türlü kalıplara sokarlar. Hatta bunu tüketmemek adına yapanlar bile var. Oysa sevmek ötekine katkıdır, yakınlıktır, bizzat eylemdir. Sevgiyi eylemden soyutlamak, içinde tutmak sevmemekten farklı değildir.

İnsan sevdiğinden korkar ama korktuğunu sevmez.
(Cenap Şehabettin)

Öyleyse sevdiğimizden korkmayı da sevebiliriz. Son günlerde dillerdeki  bir şarkı dikkatimi çekti. (Bir daha ömrümce kimseyi sevmem çünkü bu bedende yüreğim kayıp) diyor şarkıcı.Demekki bu çeşit koşullu sevgiyi yaşayanlar beklentilerini bulamadıklarında yüreklerini kaybediyorlar. Şahsi kanaatim , yürek insanınsa onu kaybetip etmemekte onun elinde. Bir başkasının kıymet bilmezliği yüzünden kıymet bilenleri gönül denen cennet yurdundan neden mahrum bırakalım ki? İnsan takdire şayan bir iş yaptığında çektiği sıkıntı nasıl değerliyse kaynağı Allahtan olan sevgi için çekilen cefa mukaddes olmaz mı? ( Gülün meşhurluğu dikenle iyi keçindiği içindir... Hz. Mevlana ) Zıtlıkları reddeterek sevmeye çalışmak kendi ile uyuşamamaktır. Zira insanın kendisiyle bile çeliştiği anlar olabiliyor. Bu durumla kendimizden de mi kaçacağız? Sevgi de uyuma arayan kişi gizli hazinesini çürümeye terkeder mi? Madem ki o gizli bir hazine insan bundan kaçarsa hazineler elinden alınmaz mı? Hz. Mevlana ' nın şu sözü ne kadar da etkileyici ; Gizli olan şeyler zıttıyla meydana çıkar . Cenabı Hak zıttı olmadığı için gizlidir. Ondan bize yansıyan sevgiyide bizim zıttımız olana hissetmek Haktan bize bir tecelli değil de nedir ?