Sevgili Ahmet Balcı'ya!

Sevgili Tertip,

Birbirlerini görmeden duymadan seven sayan insanlar varmış. Öyle çok severlermiş ki birbirlerini ne kadar mesafe olursa olsun aralarında o kadar da sıkı sıkıya bağlıymış bu insanlar..

Görünmeyen ama hissedilen beyaz saf bir ışıktan yapılmış sevgi bağlarıyla bağlıymışlar onlar.. Gönül gönüle kardeşlik türküleri söylerlermiş hepbirlikte..

Yaradan kendinden bir armağan sunmak istemiş insan denen bebeklere ve üflemiş onlar doğmadan önce ruhlarına.. İşte buyüzden birbirlerine sıkısıkıya sevgi bağlarıyla bağlı bu insanlar, birbirlerine yansıttıkları ışık huzmeleriyle yine birbirlerinin ışığına süzülen, gülen, bir ışık pırıltısıymış hepsi.. Hani;düşmesinler kopmasınlar ayrılmasınlar diye birbirlerinden..

Dünya ve insanlar ama ellerinde olarak ama olmayarak, gittikçe kirlenip pislendikçe bu hayatta yaşarken; hırçınlaşır gerilir yakıp yıkıp, yağıp esmek isterlermiş.. Hatta! Yerle bir edip dünyayı göz görmeden, kıyametle birlikte uzaklaşmak isterlermiş evrenin sonsuz sonsuzluğuna..

Uzaklaştıkça bu canlılar haklı olarak birbirlerinin sinsi gölgelerinden, görünmeyen ama hissedilen kinlerinden, daha da uzarmış aralarındaki mesafeler.. Bu mesafeler yüzünden uzak kalan bu yürekler, sessiz ve gizlice yine birbirleri için üzülüp ağlarlarmış kendi içlerinden..

Sevginin ışığı ne kadar gerilse de aralarında, kuşlar uçarak yükselseler de göğe, balıklar dalsalar da derinlerine denizlerin, uzaklıklar da uzaklaşsa kendi halinden, ışığın hatları gerilince birbirlerinden sadece canları acırmış bu canların.

Görünmeyen hüzünler, vedalara çanak açar sonra da mangalın közü gibi yakarmış insanın ciğerini. Bazen de nefessiz ölümler beklermiş insanca sevenleri..

Nereye gidersek gidelim, nereye vararsak varalım her kısır döngünün köşe başında sinsi düşüncelerle karşılaşırız.

İşte, böyle bir bilinmezliğin kollarında, sevginin de sinirleri gerilir canı yanar, acırmış. Çıkan hırıltılar insan seslerine karışır, bazen bir şiir, bazen bir iki satır yazı olarak alnımızın yazısıyla buluşurmuş. Sonra hüznün nefesi renklere bölünürmüş; sarı kırmızı mavi yeşil pembe gri bazen de siyah giyinirmiş.. Ama asla kopmazmış ümitler!

Ninem derdi ki kızım ''Sabır ümitleri körükler '' Birbirlerini seven sayan insanların kalplerinde yaşayan ama gözle görülmeyen sadece hissedilen o kutsal ışık; insanlar ne kadar uzaklaşsa da birbirlerinden sevginin ışığı da o kadar gerilir çok canımızı yakarmış, acıtırmış ama asla kopmazmış.. Neden mi efendim ? Kopmasına izin vermeyiz de ondan!

Dilerim ki kırılan ümitlerimizin tam ortasından güçlenmiş ve yenilenmiş olarak bembeyaz düşler ve yeni yeni umutlar doğsun..

1 Ekim Dünya Dostluk Günü'ydü.. Nasıl olduysa atladık işte türlü telaşlardan.. :(

Sevgili Ahmet Balcı, biz sizi çok seviyoruz lütfen bizi üzmeyiniz ve o son koyduğunuz blogu rica ediyorum geri çekiniz.. (Vallahi de diyorum! Son blogunuzu okuyunca mideme kramp girdi.) :(

Allah sizi aramızdan ayırmasın. Sevgim saygımla..

Mezopotamya Prensesinden! Papatya çiçeğim Ahmet Balcı'ya: http://blog.milliyet.com.tr/Blog.aspx?BlogNo=137043


''Melekler yüreğinizden öpsün''

Sabiha Rana



Gönül notum:Sevgili dostlar, ben Ahmet Balcı Beyin, bu blogunun ortadan kaldırılmasını (hepimizden) talep ediyorum!?

Ahşapçı Baba: http://blog.milliyet.com.tr/Blog.aspx?BlogNo=136990