Sevgililer gününde öğle yemeği

 Ocak ayı ortasında geçirdiğim endoskopik sinüs ameliyatım iyi geçti, bugünlerde oldukça keyifliyim ve sağlık doluyum. Yaklaşık on gündür de İstanbul’dayım, hafta sonu tekrar işime döneceğim inşallah!

 İzin günlerimde, her günüm güzel geçsin istiyorum, tabii demekle de olmuyor, hayatı algılayış biçimimiz, umutlarımız, arzularımız, beklentilerimiz, muhataplarımızın umut, arzu ve beklentileriyle çatışma halindeyse eğer, mutsuz ve çekilmez bir hayat bizi bekliyor demektir.

Mutluluğu elde etmek bizim elimizde, sabırlı olmak gerek.

Geçen yıl üç ay geçici görevli olarak İstanbul’daydım. Arkadaşlarımı özlemişim, dün bu üç aya birkaç saat daha ilave ettim.

Dün, Kadıköy’de yolda çiçekçiler gördüm, sipariş edilmiş çiçekler adreslere götürülüyordu.

Dairede sevgili arkadaşım Melike ile birlikte bir saat kadar ciddi şeylerin yanı sıra, havadan sudan konuştuk, temel dursun ve Fadime hikâyelerinden, iki Oflunun birbirini ağırlayıp takdir etme hikâyelerine kadar bir sürü şeyden bahsettik.

Kapı açıldı, sağ elinde bir çiçek, sol elinde bir adres kâğıdı tutar halde bir genç içeri daldı, “Çiğdem hanım nerede çalışıyor?” diye sordu. Melike tarif edip çiçekçiyi gönderdi.

Sonra;

-“Ha ! bugün 14 Şubat sevgililer günü o nedenle çiçekler geliyor!” deyince günün anlam ve öneminin fark ettim.

Melike;

-“ Yemek saati geldi, kalk birlikte yemeğe gidiyoruz” dedi.

Günün anlamı, önemi, ehemmiyeti ve de hassasiyeti Melike’nin zihnini kurcalamıştı anlaşılan!

-“Yanımıza Ünal beyi de alalım, Ünal bey de bizimle gelsin” dedi.

Ah Melike sırası mı bunun…

Ünal’a seslendi, Ünal’da paltosunu giyindi, Melike, ben ve Ünal birlikte yemeğe çıktık.

Restoran çok kalabalıktı, kuyrukta Ünal bekledi, Parayı Melike ödedi,

Bir ara Melike; Beklenen soruyu sordu;

-“Bugün tesadüfen mi geldin?” dedi.

-“ Kâinat’ta tesadüflere asla yer yoktur” dedim.

Hiçbir şeyden haberi olmayan ben, anlamlı günün hatırına kararlı bir cevap olsun istedim.

-“ Cevabımın arkasındayım Melike!”

-“Mesajımı almışsındır her halde!”