Sevgiliye...

<ı>“ Kalabalık bir caddede

<ı>Bir gün batımı

<ı>Günün yorgunluğu üzerlerinde, evlerine dönerken insanlar

<ı>Biliyorum karşılaşacağız seninle…

<ı>Kalabalık bir caddede

<ı>Yüklenip omuzlarımıza yalnızlığımızı

<ı>Göz göze geleceğiz.

<ı>Belki de…

<ı>Sadece birkaç saniye içinde

<ı>Bir yaşam anlatacağız birbirimize

<ı>Gözlerimizle… “ diye yazmıştı kadın yıllar önce o ayrılık acısını yaşarken sevgiliye. Oysa hiç karşılaşmadılar ve hayat farklı yönlere savurdu her ikisini de.

Farklı insanlarla birleştirdiler hayatlarını birbirlerinden habersiz. Yüreklerinin bir köşesinde birbirlerinin izleri kaldı ve bunu sadece kendileri bildiler.

Adamın önce bir oğlu hemen ardından bir kızı, kadının sadece oğlu oldu.

Yıllar sonra çeşitli olumsuzluklar yaşadılar eşleri ile ve yine birbirlerinden habersiz noktaladılar evliliklerini.

Bir gün, tam da kadın kendine yeni bir düzen kurmuşken oğlu ile birlikte, ummadığı bir anda, güneyde seminer için gittiği bir otelde karşısına çıktı adam. Göz göze geldiler, uzun süre konuşamadılar, şaşkındı ikisi de, duyguları karmaşık.

İlk heyecanı atlattıktan sonra oturup sohbet ettiler bir süre. Konuştukça duygularının değişmediğini anladılar, üstelik, deniz ve gün batımı da tanık oldu konuştuklarına.

“ Yaş aldıkça ilişkilerin ve kaybettiklerinin değerini daha iyi anlıyor insan” dedi gür saçları seyrelmiş, şakaklarına ak düşmüş adam.

“Hayat ilişkileri tüketmemeyi öğretiyor ” dedi, yüzünde ilk yaşlılık belirtisi kırışıklıklar belirmiş kadın.

Elleri birleşti, yürekleri zaten hep birlikteydi ve bir daha ayrıl-a-madılar.

<ı>

<ı>