Sevgiliyi hayatından silerken ortaklıktan patronluğa...

Nerede miyim? Bir hafta ara verilmiş bir ilişkinin hafta sonunda, büyük ihtimalle ömür boyu tatile girecek ilişkimin haftalık izninde, ücretsiz izine çıkarıldım istemeyerek ama kavga ederek, hemde patronumla (mecaz efendim bu, kız arkadaşım iken ortağım, ayrılırken patronum manasında), daha doğrusu eski ortağımla. Kime derseniz deyin "senden uzaklaştım" diye, yüzünün şekli değişecektir, benimki de değişmiştir, anlamsız bir hal peydah olmuştur yüzüme, ne yazıkki bu görüntüyü de kaçırdım, aynaya kadar taşıyıp da bakabilseydim keşke kendi yüzüme. Bence güzel giden sorunsuz ilişkimin çıkmazlarını kabullenmeye zorlanıyordum, çıkmazları kabullenirimde benim ilişkimde değil, olamaz. Böyle söyleyince inatlaştık, izin kağılarımız dolduruldu, imzalandı.

İlk kez değildi tabiki bunalıma girmiş bir sevgiliyle karşılaşmam, bende de olur yakın çevremde de, "geçer, tekrar eskisi gibi olur" demek ise nafiledir, o an "hiçbir şey eskisi gibi olmayacak" kazınmıştır karşıkinin beynine, bunalımdadır, hayatındaki her şey gri renkte oluğu için karşısına çıkan ilk sürüncemedeki şeyide beyaza ve ya siyaha boyamalıdır, kendine güveni gelmez zanneder yoksa, bu ruh halinde beyaz boya bulundurmaz tabi insan, çıkarır o vakit siyah boyasını, önce çarpısını çizer tualin üstüne, sonrada boşlukları doldurur. Çoktan seçmeli bir sorunun şıkkı olma ihtimalinde var tabi;

Soru: Bunalımdasınız ve aşağıdakilerden en az birini hayatınızdan çıkartmanız gerekiyor, lütfen şimdilik sadece tek seçenek işaretleyin?
a) aile
b) arkadaşlar
c) okul
d) sevgili
e) hiçbiri

“Hiçbiri” yanıltma şıkkıdır, ne vahimdir ki işe yaramaz, yanıltmaz:) Aile, arkadaşlar ve okul (ki okul geleceği, kariyeri, idealleri simgeler) şıkları istesede seçilemeyecek şıklar oluğu için geriye sevgili kalır, tekrar tual sahnesine dönün, tual yerine d şıkkını koyun, önce çarpı, sonra boşluk doldurmaca. İşte bu an, sadece tek bir şey de olsa bir şeye karar verildiği an zafer çığlıkları bile attırabilir bunalımdaki insana, kendiyle olan savaşını kazanmıştır çünkü, karar verebilme (iyi ve ya kötü olması önemli değil) gücünü tekrar eline aldığını kanıtlar, iç huzura erilir ortaklıktan patronluğa terfi ettirir. Diğer cephede ise (bu ben oluyorum) işler böyle seyretmez tabi. Anlam verememeler hakimdir, olayın sıcaklığıyla afallama durumu gözlenmektedir. Gıpta ile bakılmıyor muydu yahu bizim ilişkimize? Şimdi ne oldu böyle? Terkedilmiş olabilir miyim? Benim sorularımın ne yazık ki durumu kotaracak şıkları yoktu, cevapları var tabi ama söylemeye dilim varmazdı.

Sonuç itibarı ile şöyle gelişti olaylar: Öncelikle birbirimizi bir hafta ücretsiz izine çıkardık, sonra ben iş başı yapayım istedim ama geri dönüşü olmadığını, çok iyi bir çalışan olduğumu ama bir süreliğine kimseyi işe kabul etmeyeceğini, ileride birisini kabul ederse bile bunun benim gibi birisi olacağını söyledi ortağım. Patron olmuş gibiydi, oysa ki gayet ortaktık, ben öyle patron havası taslayabilsem geri alırdım işe zatı alilerini diye düşündüm. Şöyle bir karton kutuya kişisel eşyalarımı toparlayayım fantazisi bile yapamadan, istenmediğim yerde duramam edasıyla arkamı döndüm ve yürüyerek, hemde yavaşça yürüyerek, hıçkırıklara karışıp ağlama nöbetleri yerine, yüzümde o vakte kadar görülmüş en aptal tebessümle döndüm evime, ruhumun durumu içler acısı bir halde...