Sevgim bitmez

Yeni evli bir çift vardı. Evliliklerinin daha ilk aylarında, bu işin hiç de hayal ettikleri gibi olmadığını anlamışlardi.

Aslında birbirlerini sevmiyor değillerdi. Son zamanlarda o kadar sık olmasa da, evlenmeden önce sık sık birbirlerini çok sevdiklerine dair ne kadar da dil dökmüşlerdi. Ama şimdilerde, küçük bir söz, ufak bir hadise aralarında orta çaplı bir kavganın çıkmasına yetiyordu. Bir akşam oturup ilişkilerini gözden geçirmeye karar verdiler. Her ikisi de, boşanmayı istememekle beraber, işlerin böyle gitmeyeceğinin farkındaydılar.

Erkek, "Aklıma bir fikir geldi" dedi. "Bahçeye bir ağaç dikelim ve eğer bu ağaç üç ay içinde kurursa boşanalım. Kurumaz da büyürse bunu bir daha aklımızdan geçirmeyelim. Bu süre içinde de ayrı ayrı odalarda kalalım."

Bu ilginç fikir kızın da hoşuna gitti. Ertesi gün gidip bir meyve fidanı aldılar ve birlikte bahçeye diktiler. Aradan bir ay geçti. Bir gece bahçede karşılatılar. Her ikisinin de elinde içi su dolu birer bidon vardı.
(Yazarı Bilinmiyor)

Bu yazıyı pc'mde saklamışım. Aylar sonra okuduğumda bile, ilk kez okumuşum edasıyla yüzümde bir tebessüm oluştu. Evlilik=fedakarlık, evlilik=anlayış. Sadece sevgi yeterli gelmiyor bu kutsal birimin devam etmesi için. Tek taraflı olmamalı bu çaba. Günümüzde, gördüklerimden yola çıkarak, üzülerek söylemek isterim ki, gönüller bir olunca, samanlık seyran olur sözü pek kalmamış. Bazen istemediğimiz halde yanlışlar yaparız. Sonucunun kötü olacağını bile bile geri dönemeyeceğimiz kelimeler kullanırız. İçimizde masumane duygular beslesekte, fırtınalara sürükleriz kalbimizi. Yıpranırız, yıpratırız karşımızdakini.. Ama ne olursa olsun bitmez içimizdeki sevgi. Bu yüzden pes edemez yüreğimiz. İçimizdeki çiçek bahçesini soldurmamak adına o su dolu bidonlarımızı, yaşamımızın en kurak bölgelerine döksek?? Belki iki gönül bir olunca samanlık artık seyran olmuyor ama, sevginin de açamayacağı kapının olduğuna yürekten inanıyorum..

Herşey Sevgiyle..