Sevginin başlangıç noktası

Her yaşamın bir başlangıç noktası olduğu kabul edilir. Dünyanın, insanların, evrenin... Tüm maddeyi oluşturan pek çok yapı taşları bulunmaktadır. Elementler olarak sıraladığımız bu maddeler, temelde, karbon, oksijen, hidrojen, aminoasit...gibi 80 den fazla elementi sıralamak mümkün. Tabiki tüm elementler doğanın yapı taşlarını oluşturmasalarda, sonuçta hepsinin bir kullanım amacı vardır. Peki, insanın duygularını oluşturan kavramların temeli nasıl oluşmaktadır? Duygular biz doğmadan öncede var mıydı? Bunları nasıl farkedebildik?

En temele bakınıyorum, yaşamadığım ama gözlemlediğim temel duyguların başlangıcına. Bir yaşamın hayat bulmasına sebep olan o en mucizevi temele bakamak aslında biraz fikir vermekte. Yeni bir hayatın başlangısında kararlı olan iki insanın, içlerinde yer alan sevgi bağının, paylaşılan ortak duygunun vücut bulmuş halidir, doğan her bir çocuk. O halde sevgi, en başta bizi şekillendiren ve yaşam kaynağımızı belirleyen bir güç olmaktadır. Sevgiyle hayat bulan bu yaşamlar, yine farklı duyguların eşliğinde büyümeye devam edecektir. Anne, baba sevgisini, akraba, dostluk, insan, hayvan, millet, vatan, tanrı sevgisini ve yine en temel nokta olan aşkı yaşayacak ruh ikizini bulma noktasına kadar süren bir süreçtir bu. Sevginin gücünü yok saysak bile, duyguların karmaşıklı o denli belli olur ki davranışlarda, duygusuz birinin tasvirini yapmak çok zordur bence. Sevginin pek çok çeşidi olsada, en çoşkulusu, en yıkıcısı belkide en öldürücüsü, ruh ikiziniz olduğunu hissettiğiniz o gerçek yoğunluğu hissettiğiniz an başlar her şey. Hayata dair düşünülen her türlü plan, bir anda karışıverir. Öyle bir duygudur ki, psikomotor davranışlarınız bile sekteye uğrar ve olmadık farklı birine dönüşmeye başladığıızı düşünürsünüz. Bu güç, kimi zaman, şair, kimi zaman yazar, kimi zaman ressam olmanıza bile imkan sağlarken, kimi zamansa sanki yerin yedi kat dibine çöküyormuşcasına, hayat ile bağlantılarınızı kopartır, çoraklaştırır vücudunuzu. Bir damla su yaşamınızı bile kurtaracak olsa, onu bile görmez gözleriniz.

Bu sevgiyi bu denli derin ve coşkuya yaşamış biri olarak, sevdiğim insana sunduklarım ve paylaştıklarıma baktığımda, çok verici ama pek fazla alıcı olamadığımı görüyordum. Aşkın insanı sanatçıya dönüştürdüğünü, belkide şimdiye dek yazdığım tüm şiirlerde görmüşsünüzdür. Tam sanatçı ruhu taşımasamda, içimdeki duyguları , o an taşan ve boşaltan bir ruh haliyle dizelere dökmek çok farklı bir şey. Hatta bir zamanlar yazdığım her mektubun satır aralarında bile kullanırdım dizeleri, farkında olmadan öylesine coşkuya, bunlardan biri; "

Sesini duyduğum an başlıyor içimdeki heyecan. En güzel sözleri bana sıraladığın o an Mutluluk pompalıyor kalbim ve damarlarımdaki kan Tüm bedenim alevleniyor, ruhum aydınlanıyor Tek seni düşünüp seni istediğim zaman Sen en güzel hediyesin belkide yaşadığım şu an Biliyorum hep olacaksın ben istediğim zaman Senin sevgine güveniyorum bunu ne olur hissettir her an Yaşamımdaki tek güzel şey seni hissettiğim sanal dünyam Ne olur unutma beni, belkide seni en son göreceğim zaman
Şimdilerde ise resim yapıyorum hemde yağlı boya. Duygularımı kağıda şekillerle çiziyorum, sonucunu bende merak ediyorum aslında, bitirdiğim zaman amatör çalışmamı sizlerede gösteririm. Duygusal bir insanım evet, ama daha önce yazdığım bir yazıda belirttiğim gibi, bazen o denli farklı oluyoruz ki, her şey belli zaman sonra bakıldığında güzel gözüküyor. Ama asıl ne olmasını isterdin? diye sorsanız, elbetki ruhumu yanımda taşımayı, onu gönül kafesimde her daim yaşatmayı, delicesine sevmeyi, her an onu hissetmeyi, ona olan ihtiyacımı her şekilde göstermeyi ve yeni bir yaşamın başlangıcında, sevgi bağımın gücünü temsil etmesini isterdim. Dilerim tüm sevgiler, ruh ikizlerini bulur ve bu paylaşımı yaşama şansına erişir. Tutkuyla, aşkla, ihtirasla, sevgiyle, dostlukla dolu tüm zamanlar sizlerin olsun.