Sevginin gücü

''GELİN TANIŞ OLALIM
İŞİ KOLAY KILALIM,
SEVELİM SEVİLELİM....
DÜNYA KİMSEYE KALMAZ....'' -Yunus Emre-

Evreni Tanrının bir parçası olarak gören ve insanı da bu görüntünün en değerli parçası kabul eden ''sevgi''şairi Yunus Emre'nin dizeleriyle başladım. Tanrı ile kul arasındaki ilişkinin korkuya değil, sevgiye dayanmasını vurgulayan ozan; birliğe, dirliğe, kardeşliğe çağırdığı geniş halk kitlelerine Tanrı sevgisini ve insan sevgisini aşılamaya çağırır.

Derdini, mutluluğunu, dileğini, düşüncesini, duygularını sevgi dolu sözcüklerle çevresindekilere anlatma gücü insanı toplumsal canlı yapmıştır. Karşılıklı konuşup anlaşabilmek için saygı, hoşgörü, insan sevgisi, kültür gerekir.

Bunlar da yetmez. Zulmün önünde onurunu dimdik tutan; sevginin önünde eğilen kişi gerekir.

Birey olmak için insana dün de bugün de hiçbir zaman yetmemiştir.
İnsanın tarihsel çabası bütünleşmeye, kendi dışındaki duyan ve düşünenlerle birleşmeye; duygu ve sevgilerini başkalarıyla paylaşmaya yönelik olmuştur.

Gülmeyen, ağırdan alan az konuşan; insan ilişkilerinde esneklikten ve sevgiden yoksun, kasılmayı kişilik sahibi olmak diye bellemiş yığın yığın insanlar yeterince gelişmemiş olmanın göstergesidirler.

Ünlü bilgin Einstein'in okul yıllarında başarısız bir öğrenci damgasını yiyerek okuldan atılmasında rol alan öğretmenler kasılan asık suratlı; sevgi dünyasından kopuk tiplerdi.

Ne zaman ki SEVGİ dolu bir dünyanın içine girmiş; işte o zaman özel yetenekleri bulunup işlenmiş ve bir DEHA ortaya çıkmıştır.

''Bir dostun üzüntüsünü herkes paylaşabilir... ama bir arkadaşın başarılarına içtenlikle sevinebilmek erdem gerektirir'' diyor Oscar Wilde......

SEVGİ ve BARIŞ ak bir güvencinde simgeleşir.... bir de ZEYTİN dalıyla.....

Uçuşu insanın içine ferahlık veren bir kuş ve bir ağacın dalı... İnsanın sevgi içerisinde yaşamının simgesidir....

''Yaşamak suda, toprakta, insanlarda görünerek,
Bir zeytin ağacı gibi.... ne güzel...
Denize yakın olacaksın....
Uzayan dallarıda, yapraklarında ışık....
Bir zeytin ağacı gibi bin yıl severek...'' diyen üstad bir sevgi sembolüydü....

Denize sarılan bir toprağın... sevgiyle kucaklaşan bir canlının verimli olmaması mümkün müdür....?
Herşey sevgiyle doğuyor... büyüyor.... gelişiyor....
Sevgi uğruna nice canlar veriliyor.... Steinbeck'in karıncalarını anımsar mısınız... Sarı karıncaları....

Bir öyküsünde ne güzel anlatır... Çatlak toprakları nasıl aşıyorlar Arizona'da....

Öndekiler çatlağı dolduruyorlar bedenleriyle.... geridekilere yol açıyorlar....

Elbet ölüyorlar ama geridekilere yol açıyorlar.... onlar da ilerliyorlar....

Başarı yalnız başarı noktasına ulaşanların değil... ulaştıranların da eseridir...

Bu da yürekten sevmekle oluyor...


''SEVGİYİ SÖYLEMEK DEĞİL.... GÖSTERMEK GEREKİYOR....''