Sevginin sadece sözünü edenlerle, onu yasayanlar arasında ne fark vardır?"

Sormuşlar ermişlerden birine; "Sevginin sadece sözünü edenlerle, onu yasayanlar arasında ne fark vardır?"
"Bakın göstereyim" demiş ermiş. Önce sevgiyi dilden gönüle indirememiş olanları çağırarak onlara bir sofra hazırlamış. Hepsi oturmuşlar yerlerine. Derken tabaklar içinde sıcak çorbalar gelmiş ve arkasından da derviş kaşıkları denilen bir metre boyunda kaşıklar. Ermiş "Bu kaşıkların ucundan tutup öyle yiyeceksiniz" diye bir de şart koymuş. "Peki" demişler ve içmeye teşebbüs etmişler. Fakat o da ne? Kaşıklar uzun geldiğinden bir türlü döküp saçmadan götüremiyorlar ağızlarına. En sonunda bakmışlar beceremiyorlar, öylece aç kalkmışlar sofradan. Bunun üzerine "şimdi..." demiş ermiş. "Sevgiyi gerçekten bilenleri çağıralım yemeğe." Yüzleri aydınlık, gözleri sevgi ile gülümseyen ışıltılı insanlar gelmiş oturmuş sofraya bu defa. "Buyurun" deyince her biri uzun boylu kasıklarını çorbaya daldırıp, sonra karsısındaki kardeşine uzatarak çorbalarını içmişler. Böylece her biri diğerlerini doyurmuş ve şükrederek kalkmışlar sofradan. "İşte" demiş ermiş. "Kim ki hayat sofrasında yalnız kendini görür ve doymamış düşünürse o aç kalacaktır. Ve kim kardeşini düşünür de doyurursa o da kardeşi tarafından doyurulacaktır. Şüphesiz bunu da unutmayın. Hayat pazarında alan değil veren kazançlıdır her zaman..."

Hikayede de görüldüğü üzere, paylaşmak sevgiyi arttırır. Sevgi tek taraflı olduğunda büyümüyor. Sevgi empati duygularını daha da arttırıyor. Yaşadıkça anlıyorsunuz bunu. Sevginin tanımını sevgiyi yaşayanlar daha içten yapar. Sevgi ilkbahar gibidir bence; ne soğuktur ne sıcak yani dengelidir. İnsanı her zaman rahatlatır. Sözlerimi 'ilkbahar' isimli şiirimle bitirmek istiyorum.
İLKBAHAR

İlkbaharı çok seviyorum.

İlkbahar huzur verir bana.

Sen de ilkbahar gibisin.

Huzur veriyorsun ruhuma.

Ben çiçeğim sen de yağmur.

Senle çoğalır sevinçlerim.

İlkbahar geldiğinde seni düşünürüm.

Sen varken her günüm ilkbahar.

Sevincim gözlerimden okunur.

Elimi kalbime koyduğumda ilkbaharı hissederim, tabiki seni de.

Sen benle oldukça her zaman yeşilim.

Sen yokken kurumuş bir yaprak gibiyim...