Sevgisizlik...

Sevdiği geldi aklına… Bir zamanlar sevdiği diyemiyordu ki… Hala seviyordu çünkü…Keşke beynine format atabilseydi…Ne diyorum ben diye geçirdi içinden…Kendi kendine güldü…İnsan beynine nasıl format atabilir ki…Eğer böyle bir şey mümkün olsaydı bir saniye bile tereddüt etmezdi…Yaşamının kötü anılarını ve sevdiğini unutmak için başka bir çare yoktu çünkü…Her sabah uyandığında unutmayı diliyordu sevdiğini…Unutmayı diliyordu kötü anılarını…Yok, olmuyordu işte…Her sabah, aslında her an ve hatta rüyalarında bile hatırlıyordu sevdiğini…Bir çare bulmalıydı unutmak için ama ne? Başka şehre gitse, ya da dünyanın öbür ucuna gitse bir faydası olur muydu acaba?Keşke olsa…Belki işini, dostlarını, yaşadığı şehri, ülkesini geride bırakıp gitmek işin kolayına kaçmaktı ama ya kendisi…Kendisini de geride bırakamazdı ki…Kendisinden kaçamazdı ki…

ARKASI YARIN….