Sevilene özlem

Nefes alma sebebim; damarlarımda akan kanım; yüreğimdeki yangınım; kor ateşimi sönderecek suyum; toprağa konulana kadar sana ait canım; can yoldaşım; hayat arkadaşım!

Yüreğimin ortasındaki, mangal ateşinden kalma bir avuç koru, bende bıraktın bırakalı nasılsın?
Seni görmeyeli gözlerim yaşamın renklerini seçemez oldu.Birkez daha sensiz gökkuşağını seyrettim ve yine gride kaldı gözlerim. Kilometrelerce uzaktaki gökkuşağı, bulunduğumuz şehirleri birleştirse diye diledim.Aramızdaki yolun saatlerce uzamasına rağmen, yüreğimizin nasıl bir attığını ve aslında aramızda sadece bir nefeslik mesafe olduğunu hatırladım.

Sen yanımdan gideli bu şehir biraz daha sarı, biraz daha dilsiz oldu.Uçsuz bucaksız ovaların sarılığı ve şehrin sessizliği bana seni anımsattı.

Keşke dedim kendi kendime...Keşke... yanımda olsa, yine o sessiz edasıyla otursa, sadece gözleriyle beni izlese; bende ona kızarak sap sarı pamuksu saçlarını çeksem.

Uzakta olmak çok zor be canım.

Seni ve çocuklarımı o kadar çok özlüyorum ki? Başka çocuklara baktığımda tarifsiz acı duyuyorum. Ailem dururken başkalarına ayırdığım zaman içimi yakıyor. Sizlerin bana ihtiyacı varken, burada, çaresizce kalmak zorunda olmam beni artık yoruyor.

Bana dokunduğun zamanları ve çocuklarımın kemiklerimi sıkarak bana sarıldıkları anları hatırladıkça, hem beynim hem de kalbim duruyor.

Çaresizlik çok kötü sarı papatyam. Nereye harcayacağımı bilemediğim kadar çok zamanım varken, size zaman ayıramamak beni delirtiyor.

Artık yabancı şehirlerde, bomboş evlerde kalmak istemiyorum. Yirmi iki yıl bitiyor da son iki ay bitmek bilmiyor.

Sen nasılsın diye bana sual etme.Halim budur işte can yoldaşım.

Hepinizi her an düşünüyor, özlüyor ve en az sizler kadar sizin yanınızda olmayı diliyorum. Çocuklarımı ve seni çok ama çok SEVİYORUM.