Sevilmeyince köpekleşiriz (son)

Öyle ya diyordum kendi kendime, ayakkabının altı bile delik, bu zavallı fakir halinle seni sevmesini beklemiyordun herhalde. “Seni aptal herif! Yeni bir çift ayakkabı alacak paran yokken aşk, dahası evlilik düşüncesi de ne? Git de adamakıllı bir ayakkabı al ayakcağızına.” Ben böyle düşünüp yürürken köpekçik de yavaş yavaş yanımda yürüyordu. Birdenbire içimdekileri bu hayvana anlatmak için müthiş bir istek duydum. Bir yandan da hadi ama bu yaptığın delilik diye düşünüyordum. Bu arada istem dışı birkaç sözcük çıkmıştı ağzımdan. Köpekçik ise sanki beni anlıyormuş gibi mahzun bir hal almıştı. Bunun üzerine bu hayvanın da âşık olacağı gibi bir fikre kapıldım. İşin açıkçası o anda köpeklerin âşık olup olamayacağı konusunda çok da fazla düşünmemiştim. Zaten kim düşünürdü ki böyle bir şeyi? Derken hayvana sende aşık mısın diye sorarken buldum kendimi. Birdenbire ürpererek çekindim, bu kez de kendi kendime sen deli misin diye sormuştum. İçimden bir ses hiç durmadan sen deli misin? Sen deli misin? Diye sorup duruyordu. O sırada köpekçik havlamasa, bu böyle devam edip gidecekti. Ne var ki, hayvanın birkaç kez havlaması beni durdurdu. Bununla birlikte bunu da hayra yoracak halim yoktu. Bir an için hayvanın beni desteklediği fikrine kapılarak birdenbire patladım ve köpeğe deli olduğumu düşünüyorsun öyle mi diye sordum. Hayvan bir tepki vermekten uzak, ürkek ürkek bakıyordu şimdi bana. Belli ki korkmuştu. Vücudunu ileriye doğru esneterek gelebilecek bir saldırıya hazırlamıştı kendini, pembe dilini dışarıya çıkarttığında ağzından salyalar akmaya başlamıştı. Ben de gerisingeri birkaç adım atarak duvara yaslamıştım gövdemi. Hayvana bakarak ya demek öyle diyordum. “Bana bak seninle uğraşacak halim yok, az evvel sevilmek okşanmak istiyordun değil mi? Şimdi ne oldu da birdenbire düşman kesildin? Öyle ya sende de -her ne kadar köpek olsanda- biraz insani yön varmış, İnsanlarda böyledir işte sevilmeyince köpekleşiverirler.”