Sevinirken gerçekten sevinin, üzülürken rol yapabilirsiniz

Zorla ağlanmaz; aslında zorla gülünmez de,  zaten mutlu olduğunuz zaman güleceksiniz; ama gerçekten üzülmediğiniz zaman bile üzgün görünmeniz gerekebilir.

Üzülmek doğru bir eylem değil; üstelik boş bir şey, elimizde olmadan yapıyoruz zaten. E bu durumda bir de yüreği zorlamanın gereği yok. Şükür ki üzülmüş gibi görünmek diye bir şey var. Ele güne karşı bazen gerçekten üzüldüğümüz bile sanılıyor.

Gerçekten üzülmeye çalışmak(kendini zorlamak) pek akıllıca değil, yüreğiniz ne kadar üzülürse o kadar üzüleceksiniz, bırakın gözyaşlarınızı akarsa aksın akmazsa akmasın.

Hatta bence gözyaşı musluğunu kısabilirsiniz ama üzülmüş gibi görünmek şart. Üzülecek bir olaya üzülmediyseniz hem insanlığınız sorgulanır hem de olay gizemliyse sizden şüphelenilir. Şüphelenilmese bile sevmiyormuş, öldüğüne sevindi filam denir. Üstelik üzgün görünmek o kadar da zor değil; başını öne eğersin, tamam.

Ne yapacağız, her ölene kalana ağlarsak her gün biri ölüyor kalıyor, gözlerimizde yaş kalmaz. Ama işte acı, bir iki saat görevini yapacaksın, sonra biranı yudumlamaya gideceksin ki gözlerinde yaş biriksin, az sonra biri daha ölür çünkü.

Benim acılara ayırdığım süre hayatımın yüzde biridir; bir dakika ağlar yüz dakika gülerim. Kaldı ki ben acılar vadisinde yaşıyorum. “Ölen ölür kalan sağlar bizimdir” sözünü çok severim!

Üzülmemek ağlamamak acıya saygısızlık mı? Yok böyle bir şey, kim diyor ya. Mezarının üzerinde dans edersen belki. İnsanların bu aşırı feryadı figanı üzülecek şeyler normal değil de ondan. 10 yaşında çocuk ölür mü? Ölmez; ama ölüyor işte, ağlamasınlar da ne yapsınlar. Aslında kendi suçlarına ağlıyorlar. Gereken yapılsa ölmezdi. Hayatını yaşamış, ömrünün sonuna gelmiş vefat etmiş kimse babam olsa üzülmem. Allah rahmet eylesin, mezarını güllerle süsleyerek güzel güzel yolcu ederim.