Seviyesi düşük

Oğlumu götürdüğüm bir çocuk gelişim uzmanı şöyle demişti:

" Huysuzluk yaptığı ya da inatçı olduğu zamanlarda ona doğru olanı anlatın ama göz seviyeleriniz aynı olsun. Yani yere çökerek konuşun onunla. Belki biraz zaman alacak ama sizi nasıl dinlediğine ve ikna olduğuna şaşıracaksınız. "

Denedim. Gerçekten işe yaradı.

Çocuk bu tarz bir iletişimde tehdit hissetmiyor. Uzlaşmacılık seziyor ve eğer gerçekten yaptığının yanlış olduğunu idrak ederse işbirliği yapmaya yanaşıyor.

Kendi yaşantılarımızda da böyle değil midir? İnsanlar diyaloglarında üstün taraf olduklarını kabul ettirebilmek için diklenirler. Fiziksel büyüklüğün ikna ediciliğine inanılır. Gerçeklik payı mutlaka vardır. Zira benden daha iri biriyle fiziksel olarak kapışmak istemem. Müsabakalar aynı kilodakiler arasında yapılır mesela.

Zenginlerin yaşantılarına gıpta ile bakarız. Zengin, fakirle, işçi-işveren ilişkisindedir çoğu kez. Sosyal ilişkileri sınırlıdır.

Eğitimli biri ile cahil birinin anlayışları farklıdır. Aynı ortamı paylaşmaya tahammül edemezler. Sosyal ilişkileri sınırlıdır.

Davul bile dengi dengine diye atasözümüz bile vardır.

Bu tespitler toplumda yaygın olan hoşgörüsüzlük ortamını açıklamaya yeterli olur sanırım.

"Onun seviyesine inmem" deriz çoğu kez. İletişime kapanma yöntemlerinden biridir bu.

Seviye nedir peki? Nereye iniyoruz, çıkıyoruz ve bunu nasıl başarıyoruz?

Kelime anlamı "düzey" diye geçiyor sözlükte. Düzeyin ölçütü de toplumun kendi kriterlerine göre yapılıyor zaten. Bu düzeyler arasındaki çatışma yıllar boyunca süregelmiştir ve dünya varoldukça da devam edecek.

Bu noktada yukardaki stratejiyi devreye sokmamız bu çatışmayı en aza indirmek için yeterlidir diye düşünüyorum. Göz seviyesinde kalmak. Yani ilişkilerimizin seviyesini aynı düzleme oturtmak. Yetersiz olduğumuz kısımları tamamlamak, yetersiz gördüğümüz kısımları karşımızdakini incitmeden, üzmeden tamamlamasını sağlamak.

Gelecek ellerimizde.