Seviyorum ama...

Hep en güzel oyuncaklar benim olsun isterdim küçükken. Gerçi hala aynı kanıdayım ama neyse. Düşünebilirsiniz 20 yaşındaki kız hala oyuncak peşinde. Ama napim demekki doyamamışım oyuncaklara, oyunlara...

Ben altıncı sınıfa geçtiğim zaman deprem oldu ve depremin göbeğinde olduğumuz için istediğim gibi oynayamadım oyuncaklarımla. Daha doğrusu çocukluğumu bu yüzden yaşayamadım...

Helede barbie bebek...

Herkesin bir eksik yanı vardır benimde bu oyuncaklar.Şimdi oynamak istemiyorum zaten ama evimin bir köşesinde dursun.Kocaman kız oldum...

Ne zaman bir bebek görsem hüzünleniyorum, aklıma o dehşet saatler damgasını vuruyor.İnşallah öyle bir felaketi bir daha yaşamayız.İnsanın yaşadıkları kolay kaybolmuyor zihninden hele birde çocuksan, kesinlikle silinmiyor...

Deprem olduğu için durmadan yardım paketleri gelirdi yabancı yerlerden.Her kutunun başında neredeyse ben olurdum.Dua ederdim bir bebek çıksın şöyle abiye kıyafetli, saçları siyah, ayakkabıları çok önemliydi tabi ve birde çantası parlak olucaktı.Ama hiçbirinden çıkmadı.İnanırmısınız deprem değil ençok kutulardan bebek çıkmaması üzmüştü beni diyordum ya birtane çıksa benim olsa, nolur Allahım birtane çıksın başka istemicem!. Dua ediyordum hemde ağlaya ağlaya...

Şimdi içimde ukte olarak kaldı.Hala bir bebekle oynayan çocuk görsem o sahne gelir aklıma.Benimde silinmeyen hatıralarımdan biri bu...

Şimdi kimin çocuğunun doğum günü olsa bebek alıp gidiyorum.Bu yaşımda bir sürü bebeğim var ama küçükken istediğim o bebek hala zihnimde duruyor.

Huylu huyundan vazgeçmez dimi ama...Sevgiyle kalın...