Sevmeye iyi bakılmıyor bu yaşadığımız dünyada

Sevmeye iyi bakılmıyor bu yaşadığımız dünyada.

Neden böyledir anlamak da mümkün değildir.

Seviyorsunız, acı çekiyorsunız, bunu da başkaları ile paylaşıyorsunıuz. Ama gülüyorlar size. Sanki sevmek kötü bir şeymiş gibi, bir de “boşver” diyorlar, ama “boşvermek” söylendiği kadar kolay mı?

Sevmek suç sayılıyor. Zaten severek biz de bir insana mahkum oluyoruz. Sanki hayatımız onun iki dudağının arasında duruyor. Bizi öylesine kenetliyor ki, o gülerse gülüyoruz, ağlarsa ağlıyoruz. Ona mahkum olmuşuz ya, sanki onun için yaşıyoruz. Ne olacak seviyoruz, ama kimse anlamıyorlar ve gülüyorlar seven insana.

Sevmek iyidir, acı çekmek bile koymaz insana. Ama birilerinin sizi sevdiğine inanırken bir bakmışsın sizin sevdiğini düşündüğünüz insan size sırtını çevirmişse, “ne yaptımsa olmuyor, gitmiyor, başka dünyaların insanıyız” demeye başlamışsa, işte bu koyar insana. Sonra da yaralı bir kuş gibi kimseye güvenin kalmaz. İçten içten ağlarsın, kimse duymasın istersin. Sessiz hıçkırıklarınla ıslatıyorsın geceleri yastığını, “ben bunu haketmedim” dersin. Ama elinden başka bir şey gelmez.

İşde böyle birşeydir sevgi.

Bazen nankör, bazen acımasız.

Sonra zaman geçer bir bakarsın, "seni seviyorum" diyenlere artık inanmamaya başlamışsınızdır.

İşde budur kötü olan.

Kim sana yakın olmaya çalışsa, “acaba bir çıkarı mı var bu işten?” diye düşünmeye başlarsın. Kötümserliğin sarmıştır dört bir yanını. “Artık hiçbir şey istediğim gibi olmayacak” demeye de başlarsan durum daha karanlıktır.

Bunları yaşamamak için sevginin nankör olabileceğini bilelim, acılı geçmişimizden, ihanetlerden uzaklaşalım. Acısı ile tatlısı ile bu hayatı yaşayalım. Kimsenin bizi incitmesine izin vermeyelim, ama incitilmişsek de aldırmadan hayat yolunda yürümeye devam edelim.

18.04.2008

Atatürk Hava Limanı İstanbul