Sevmeyi biliyor muyuz...?

İnsanoğlu için en ürkütücü şey; yalnız kalmak korkusu ve sevgisizliktir.
Her insan sevmekten çok sevilmek ister, önemsenmek ister, düşünülmek ister, değer verilmek ister, yaptıklarından dolayı kendisine minnet duyulmasını ister...
Sevgiye aç insanoğlu yediden yetmişe, sevginin açamıyacağı kapı yok, sevgi zaafıdır insanın, karşısında mum olsa erir.

Ama hemen sevemiyor insan, zaman alıyor sevmek. Sevilince de bırakamıyor insan sevgisi bitse de... Çünkü önemli olan sevilmek ne de olsa.
İlişkilerde ki bazı dönüm noktalarında; alışkanlıkla sevgi karışsa da birbirine, yürek karar veriyor doğru ya da yanlışa.

Peki nasıl güveneceğiz birinin bize olan sevgisine...? Aramı vermeliyiz zaman zaman, yoksa test mi yapmalıyız, ''acaba beni seviyor mu'' diye.

Nasıl gösterilir sevgi...? Hergün ''seni seviyorum'' mu demeli yoksa eylememi dökmeli..?

Hep birlikte olmak mı sevgi, uzaklarda gerçek bir sevginin olduğunu bilmek mi...?
Asıl sevgi, sevgiliye duyulan mı yoksa anneye babaya mı...? Ya da anne ile çocuk arasında olan mı...?

''Sevdiğini özgür bırak; dönerse senindir, dönmezse asla senin olmamıştır'' der bir bilge.

Sevgi koşulsuzdur, menfaatsizdir, değerdir, karşılık beklememektir. Almadan vermektir. Canını yaksada canını yakmamaktır. Bittikten sonra sessiz kalmaktır, hakkında konuşmamaktır, yaptıklarını sorgulamamak ve anmamaktır.

Ayrılırken çirkinleşmemektir... Oysa biz insanoğlu ayrılırken herşeyi yakıp yıkıyoruz, bencilleşiyoruz, çirkinleştiriyoruz. O ''seviyorum '' dediğimiz adam ya da kadın bitiyor yerini menfaatler, para, pul alıyor. İntikamlar, hazımsızlıklar, kavgalar başlıyor. Herkes birbirine saldırıyor. Ne oldu o büyük sevgiye...?''Öküz öldü ortaklık bitti'' demiş atalarımız. Ne güzel de söylemiş. Hep söylüyorum, ''düşünen beyin sevebilir mi...?