Şeyh ile padişah

Bir padişah bir şeyhe bir gün “ Benden bir şey dile “ dedi.

Şeyh cevap verdi:

“ Ey padişah bana bunu söylemekten utanmıyor musun? Hele biraz daha yüksel de öyle konuş. Benim iki kölem var, onlar çok basit kimseler oldukları halde her gün sana hükmederler, emrederler.”

Padişah bundan dolayı kızdı:

“Ey Şeyh bu sözün hatalı bir söz, kim bana emredebilir, o dediğin kişiler kimlerdir, söyle!”

Şeyh gülerek cevap verdi:

“ Sana emreden kölelerimden biri kızgınlık, diğeri şehvettir.”

Kendini haklı gören kızgınlık da çok zevklidir değil mi? Nasıl da rahatlatıcı bir üstünlük duygusu yaşatır insana. Tabii, haklılık payının ne kadar göreceli olduğuna temas edince “ puff! “ diye sönüveriyor kibrin. Fakat sönünceye kadar kendine de karşındakine de zarar vermiş oluyorsun, ne yazık ki!

Şehvet ise kolay kolay ağza alınmaz bile. Sevgi sözcüğünü kullanarak onu kamufle etmeye çalışırız. Ne kadar acı! Hele ki şehveti sadece cinsellikle sınırlamak, bana göre iyice çıkmaza sokuyor insanı. Hâlbuki uç noktada dışarıdan içimizi bir şeylerle doldurmanın bitmez tükenmez hazzı söz konusu olunca ne farkeder? Örneğin, oburluğun da henüz yıkıcı olmaktan uzak olduğunu vurgulamak adına bir söz kullanırız; “ keyfimize bakmak. “Amaç hep haz almak olunca bunun her alanda bizi uç noktalara götürebileceğine inanıyorum. Benim dileğim kendimi dengede tutabilmek ve en başta kendime daha fazla zarar vermemek. Yüksek gücümden bunu diliyorum.