Şeyinin ucuyla iş yapanlar

Şeyinin ucuyla iş yapanlar

Başarıya hasret kalırlar.

Kim demiş onu?

Cümle âlem böyle düşünür; ben de öyle düşünürdüm.

Ayağınla, dudaklarınla, kulağınla burunla velhasıl insanoğlu; organlarının birçoğunu fırça, kalem tutmak için kullanır, kullanabilir.

Kullanmak zorunda kalabilir. Bize pek ilginç gelmeyebilir de…

Bu akşam; ekran karşısında tek başıma; (bu programın bizde de tıpkısının aynısı var) Supertalent: Süper yetenek arayan programı izliyorum.

Gözlüğüm çantamda kalmış; kalkıp almaya üşendiğim için çıplak gözle seyrediyorum.

Yetenekli Tim Patsch bembeyaz kovboy giysileriyle sahneye dalıyor.

Alkışlar, kahkahalar… Seyirci kendinden geçmiş.

Gözlerimi kısıyorum açıyorum; normal bakıyorum. Gördüğüm şey değişmiyor.

Tim üryan sayılmaz; amma velâkin örtülü olması gereken arka ve ön kısımları açık daha doğrusu; arka kısım tamamen açıkta…

Ön taraf: Şeritler şeklinde kesilmiş renkli kurdelelerle örtülü gibi görünse de tam olarak kapalı değil.

Avustralyalı ressam Tim: Fırça yerine; renkli kurdelelerin arkasında kalan organını elinin yardımıyla boya kutularına ulaştırıyor ve resim yapmaya, boyamaya başlıyor.

Uzun lafın kısası: Fırçasız Dötüyle resmi tamamlıyor.

Salon: Alkış ve ıslıklarla inliyor.

Tim: Şeyinin ucuyla bir işi gerçekten tamamlıyor.

Eleniyor lâkin adını duyurmayı da başarıyor.

Finale; romantik kadife sesli duvarların boyacısı Darko Kordic kalıyor.

Sonuç ne olursa olsun; şeyinin ucuyla iş yapmanın bir getirisi olmuyormuş.

Sanatı bu şekilde icra edenleri: Hoşgörüyle sahneye alanların; hoşgörüsüne TV izleyicisi katılmıyor.

Oylarını doğal fırçalı ressamdan esirgiyorlar.

Herhalde

Dilini belini yerli yerinde kullanmakta yarar vardır diye düşünmüş de olabilirler.

16.Aralık 2010 Perşembe

Alev Meisel/Berlin