Şeytanın dilinden pekmez yalayanlar hep beraber buraya!!

İnsan: Sen kimsin?
Yalan: Bilinmezlerin efendisi !
İnsan: Demeee ! ? !
...............
Yalan: Ya sen kimsin?
İnsan: Ee, bu durumda kulun oluyorum !
Yalan: Diz çök o zaman ! ! !
..............
İnsanoğlu bu iç tartışmayı asırlar önce yapmıştır. Konuşmanın içeriği değişse de sonuç hep aynı olmuştur.
Eğilen insan, şeytanın dilindeki pekmezli kar parçasını yalamıştır!
İnsanın ağzında kalan ise geçici bir rahatlama, ardından sonsuza kadar sürecek bir esaret olmuştur.
İşte, o günden beri insan pekmezli karı bir kere yalar hoşuna gider ama geri kalan ömrünü o tat uğruna hep eğilerek geçirir.
Artık şeytanın dilinin esiridir. Onun yalatacağı pekmezi bekler durur.
Bilmez ki; o yalayışı ilk ve sondu aslında !
Aslolan ; yalana esareti ve onu her gün daha çok besleyerek semizleştirmesiydi...
Farkında bile değildi oysa...
Yalan kimdir gerçekten?

KENDİSİNDEN NEFRET EDERİZ BİZ İNSANCIKLAR!
Oysa her gün karşılıklı iki pişpirik oynamadan edemeyiz de...
Sözde, bize söylenmesini istemediğimiz ama söylemekten de kaçınmadığımızdır.
Yalan kelimesini sarfedince bir öfke bulutu bürür göz bebeklerimizi.
Olmadıkları kadar büyürler yuvalarında.
Yalan hakkındaki fikirlerimiz hep olumsuzdur !
Hep olumsuzdur!
Hep olumsuzdur!
(Neden? Hani tatlıydı şeytanın dilinden pekmez yalamak?)
Fakat bildiğimiz ama kendimize bile itiraf edemediğimiz tek şey o an dahi yalan söylüyor olduğumuzdur.
Sorulsa hayatımız boyunca yalan söyleyip söylemediğimiz elbette hayır deriz.
Hele sorgulayan zat, sizin taptığınız bir organizmaysa yalan daha bir katmerlenir.
Adeta şişeye düşmüş balık olur da sizin bile haberiniz olmaz!
Eğer bol vaktiniz de varsa ayaküstü sohbetlerde ya da çeşitli mekanlarda oturmalarda, yalanın kötülüğünü uzun uzadıya anlatır, sözcükler güruhunun dans ettiği vaazınıza bir türlü son vermek istemezsiniz.
Dedim ya, yalan bu!
Kendisi bilinmezlerin efendisidir ne de olsa…
Eee, belli ki ; hepimiz yalamışız o pekmezi bir kere!

Not: Her gün yaptığımız gibi eğilelim önünde saygıyla, sevgiyle...