Sığınaklarımız...

İşte sığınağıma döndüm, odama... Burası benim kendimi bazı şeylerden soyutladığım, adını koyamadığım duygularımın paylaşılış yeri... Kaçış yeri de olabilir... Hatalardan, insanlardan, kendime koyduğum anlamsız tuzaklarımdan, yıktığım duvarlarımdan kaçış yeri...

Bana ait bir yer. Sadece benimle beni paylaşan, acılarımı ve çıkmazlarımı ona anlattığım bir yer... Başkalarıyla paylaşmaktansa bu sığınağımda yazıyorum içimden geldiğince... Birgün mutluluklarımın birgün acılarımın sığınağı olacak burası. Ve yaşamdan yorgunluklarımın da...

Herkesin sığındığı, kendi kendiyle yüzleştiği, belki de kendine sorular sorup cevaplarını bulamadığı yerler vardır. Bu yüzden hepimiz yalnızız aslında... Kendi odalarımızda ya da sığınaklarımızda...

Etrafında çok fazla arkadaşı olan insanların daha yalnız olduğunu düşünüyorum ben, çünkü yalnızlığını saklamak için insanlarla birarada olmaya ihtiyacı var... Ama onun da sığınakları, kendine ait odaları var.

Yalnızlığımız kendi içimizde yarattığımız duvarlarımız gibi... Yalnız değiliz, kendimiz varız. Yine de yalnızlık o kadar kanıksanmış ki koparıp atamıyoruz içimizden onu... Sığındığımız belki de adını yalnızlık koyduğumuz kendi yolculuklarımız içimize olan...

Hergün bir başka güne başlıyoruz. O gün diğer günlerden farklı değil diye düşünüyoruz ve yine kapılarımızı yalnızlık dediğimiz yalnızlık dediğimiz yolculuklarımıza açıyoruz...

Sığındığımız yerlerimiz, gizlendiğimiz odalarımız var ama yalnızlığımız yok... Yalnızlık bir hayalden ibaret içimizde büyüttüğümüz...

Herkes kendini tanır ve gerçekten kendine sığınırsa ve kendine değer verirse o zaman kendini tamamlamış olur...