Şiir gibi

Önce harfleri öğrendim, sonra heceleri. Yan yana koydum heceleri, kelimeler oluştu. Büyüdü kelimeler, cümleler şekil buldu… Derken dizeler döküldü dilimden. Yazdım, yazdım, yazdım… Heceler… Kelimeler… Cümleler… Basiti, birleşiği… Olumlusu olumsuzu… Devriği düzü… Sorusu emri…

Eklendi birbirine bir zincirin halkaları gibi. Ahenkli bir melodi oldu yüksek sesle okuyunca kulağımda. Çok beğendi duyanlar. İnce ince içlerine aktı satırlarım. Dokundu yüreklerine. Satır aralarında buldular aradıklarını. Yazmadıklarımı bile bulup çıkarttılar ta derinlerden. Gülümsediler, ağladılar. An oldu içlendiler, an oldu kızdı kafaları.
Baktım ki dilden dile dolaşır olmuş yazdıklarım. Benden çıkmış başkalarının olmuş.
Oysa, ne şarkıya benziyordu yazdıklarım ne de öyküye. Günlerden bir gün, öğrendim ki şiir denirmiş bu satırlara.

“Şiir” ne de güzel geliyor kulağa. Şiir… Şiir… Şiir…

Şiir yazana şair denirmiş aklımdayken… 

O zaman şair miyim ben? Öyle büyük bir sıfat ki bu. Bir o kadar da güzel. 

Dipsiz bir kuyu gibiydi şiir… Çoktan düşmüştüm ben o kuyuya. 

Farklı bir dünyaydı… Rengarenkti. Alacalıydı. Hüzünlüydü. Neşeliydi… Acıydı…Tatlıydı... Tuzluydu… Ekşiydi… Baharatlıydı… Sıcaktı… Soğuktu… Islaktı…Dondurucuydu... Sevdalıydı… Aşıktı… Ayrılmaydı… Kavuşmaydı… Özlemdi… 

Anlatamadıklarımızdı… 

Hayatın içinde tutunacak bir dal, yaşam biçimiydi. Duygularımızın uyanışı, dışa vuruşu, dillenmesiydi.

Kelimelerin annesi, aşıkların sevdalısı, ayrılanların gözyaşı, sevinçlerin gülen yüzü… Dalga dalga duygu denizi…

Az kelimeyle çok şey anlatma, küçücük dörtlüklerin devleşmesiydi sayfalarda. 

Ne kadınlar sevmiştik birlikte… Ne şirin bir komşumuz vardı, adı Fahriye idi. Ayten’li bir iki kadeh de içmiştik öndeki zeytin ağaçlarının altında. Yıl 1946 idi… Kara saplı bıçak gibi bağrımıza saplanmıştı yar… Karaduttu, çatal karaydı, çingeneydi sevgili… Elleri beyaz dudakları pembeydi… 

Ne duruyorsunuz siz de öpün biraz satırları, dizelere dokunun. Şimal rüzgârları essin bırakın, eşkıyalar bassın yüreklerinizi. 

Şiir... 

Yürek yangını. 

Şiir… 

Büyük tutku. 

Şiir… 

Rahatlama biçimi. 

Şiir… 

Hayatın ta kendisi. 

Daha ne olsun? 

Şiir gibi bir hayatınız olsun. 

Bir de... 

Dünya Şiir Gününüz kutlu olsun. Daha nice 21 Martlara hep şiirle.