Şiir gibi...

Geçenlerde Kelebek ekinde bir resim gördüm: Şebnem Ferah ve sevgilisi. İlk defa Şebnem’de mutluluğu gördüm ve o kadar çok sevindim ki anlatamam. Geçmişten bir sahne geldi aklıma. Galiba Mary Jane diye bir grup çalıyordu şu meşhur Kemancı barda ve ben asker dağıtımı için İstanbul’a izine gelmiştim. Ocak 1995 sonuydu ve o zamanlar Tomris ile çıkıyordum. Elinde susuz rakısıyla Tomris ile göz göze gelmişlerdi. Ve yanımıza geldi. Elindeki yüzüğü çıkartıp Tomris’e hediye etmişti şans getirmesi dileğiyle. Tomris mutlulukla bana bakmıştı; oysa Şebnem’le göz göze gelmedik bile... Çok içine kapanık ve utangaçtı. Oysa o dönem -ben ise- çok dışa dönük fakat yapayalnızdım. İkimiz çok iyi arkadaş olabilirdik ama nedense ben girişimde bulunmadım...

Sıkça düşünmüşümdür Şebnem Ferah’ı bu dünyada bir tek ben anlayabilirim diye ve hala da öyle düşünüyorum...

Zaman bir araba fırlayıp gidiyor...

Dün öğlen müşterilerimle yemekteydim. Gayet olgun ve doyurucu insanlardı. İş bitmiş hayattan konuşuyorduk. Aramızda maksimum bir kuşak vardı...  Uzaya ve doğaya pozitif sinyaller yolladık Onur beyin tabiriyle ve hayatımızın bize bu sinyallerin misli mertebesince geri döneceğini düşündük. Onlar da sanayici, ben de sanayiciyim yıllardır. Nasıl oldu bilmiyorum, ben patron olmadan bu işi sahiplenmeyi becerdim. İlk mezun olduğumda mesleğim mühendislikti ve bu 15 yıl gibi uzun bir dönem böyle gitti. Arkasından 4 yıl işadamı olarak gezdim. Ve son bir yıldır mesleğim SANAYİCİ...

Gözlerinde aşkı gördüm. Ona baktığımda son derece şaşırtıcı ve darbeli bir biçimde donup kaldım. Karşımda bambaşka, farklı ve bilmediğim bir insan duruyordu. Adını bile soramadım ve sadece seyrettim. Her harketini gözümle fotoğraflamaya çalıştım. Ve çekip gitti. Elimde sadece kafamda çektiğim fotoğraflar var...

Bazen hayat şiir gibi akar; tıpkı bir Ataol Behramoğlu gençlik Fransa şiiri gibi. Uzadıkça uzarken siz alem değiştirirsiniz. Sanki okyanusta kayboluş gibi bir duygudur bu!

Ve bazen herşeyi konuşmak da tehlikelidir. Karşı tarafa herşeyi övünçsüz ve dümdüz anlatmak da! Bir anda enteresanlığınız yok olur. Ve bakarsınız, kendinize bile sıradanlaşmışsınızdır...

Ve bazen de mola vermek iyidir. Hatta son derece samimi bir dostluk da bile! Zamana yayarsınız hayatın zerreciklerini ve üstünüze bulaşmış pisliklerinden kurtulmak için yıkarsınız üstünüzdekileri...

Hakkını vermek lazım yaşamanın! Hak yemeden, hakkınızı almak!

Mutlu olmanız demek, yalnız değilsiniz demek değildir. Tüm çocuklu ailenize rağmen özde büsbütün yalnızsınızdır. Tıpkı Şebnem gibi! Tıpkı ben gibi!

O yüzden yıllarca aşık olmak istersiniz ya! Aşk sizi yalnızlıktan kurtaracak bir merhemdir. Ve bakarsınız ki yıllarca sürseniz bile deriniz emmemiş içine bu ilacı...

Tly’in dediği gibi başkalaşır sonrasında aşk sizin için çünkü sondajlarınızda elinizde hiç bir şey kalmamıştır. YOK! YOK!YOK!

Aslında “aşk bir masaldır” şiirinizi günlerce ve yıllarca yeniden okursunuz. Söveceğiniz zaman bile bu şiirinizi karşı tarafa bağıra-bağıra okursunuz!

Politikacı olmak çok da şeyinizdeydi yani! Ama adam YOK! YOK!YOK!YOK!

Cezayirin sahilindeyim ve deniz, kayalıklardan aşağıya beni çağırıyor. Ayılı kırmızı donumla 7 m.den aşağıya balıklama dalıyorum. Hayatıma her daim yaptığım gibi, suyun içine dalıp YOK oluyorum dünya hayatından en fazla bir dakika! Suyun içinde ne düşündüğümü hiç hatırlamıyorum ama suyun dışında her şey yaşamla ilgili!

Can baba şiiri gibi müsteşçen ve küfürlü bir hayat! Ya da Nazım kadar kederli ve milliyetçi... Ya da Ahmet Telli gibi yalnız ve umutsuz bir hayat mı yaşadığımız?

Sabahın getirdiği soğuk rüzgar tam saat beşte buz gibi soğutur hayatımızı... Öğlen vakti kışın güneşin açmasıyla beraber ayazı fark etmeden inceleşir üstüne giydiklerin... Oysa düğmeleri açmak yeterlidir nitekim, dereyi görmeden paça sıvanmaz! Hayat da öyledir. Duraksamalıdır insan biraz, öylesine ve çevresine bakıp izlemelidir tek laf etmeden ve gerçekten bazen gerçek bir romanmış gibi yaşanmalıdır hayat.

Ve bazen öylesine okunmalıdır; haylaz bir şiir gibi zamansız ve duraksamadan....