Şiirde hapsolmak

Sana ulaşmak, bir şiirde hapsolmaktı,

Basit kelimelerden örülmüş,

Renkli duvarların arasında kalmak.

Bir söz, bir kelime içine çekiyordu sonra bir sürü başka söz çıkartmaya çalışıyordu,

Duymak bu kadar göreceli olabilir miydi?

İnsan istediğini duyar, istediğini mi görürdü her zaman.

Nitekim evet, öyle idi, insan her zaman istediğini görür,

Birini seversen örneğin, onun sevilecek yönlerini görürsün,

Ve birini sevmek istemezsen de sevilmeyecek yönlerini,

Korkmaz isen de hepsini.

Bir şiir olsa ve seni anlatmaya kalksa,

Sanıyorum bitmezdi bu yüzden,

Çok iyi mısraları olduğundan da değil,

Bir türlü anlatamadığından, anlatmaya yetemediğinden,

Birkaç satır daha yeter belki diyerek,

Basamak basamak çıkardı dörtlükler.

Bir yerde bişeyini unutmuşluk hissi genelde böyle olur,

Dönüp neyi nerede unuttuğuna da bakamazsın,

Bakmak istemezsin, zamanın yoktur,

O yüzden her basamakta çıkartmaya çalışırsın içinden 'o'nu.

Çıkarttığın başka birileri ya da başka birşeyler mi,

Bir hayal mi bilemezsin,

Sen hep 'o' gerçeğin peşindesindir,

Ve ona ulaşmadıkça bütün kelimeler aslında eksiktir,

Bütün cümleler yarım.

Gerçek ise hissettiğindir,

İşte o bi türlü yazamadığın,

Gerçeğin hep en iyisi olmasını istersin,

O yüzden bir türlü onu yazamazsın da uzar gider şiir.

Şiirler bu yüzden güzeldir ya,

Genelde gerçek değildirler,

Ama hep bir gerçeği anlatma hevesleri vardır,

Sana ulaşmaktır işin gerçek kısmı

Ve bunu anlatırken bir şiirde hapsolmak,

Sana ulaşamamaktır.

08.04.2014 05:09 / İstanbul

Yorumlarınız için teşekkürler.

Artık herhangi bir sayfaya baktığımda daha net bir görüntü oluşuyor. Her yazıda 'sen'i görüyo..