Şiire özlemim

Kalp renktir pulpul dağılan,

Sırça şerhalar saçandır gözlere ,sözlere.

Düşünüyorum da mutluluk;

Bir, avuçlanmak istenen hayal kalır aslında.

Dilin tutulur,

Kızıl bir gökyüzü ağlar gözbebeklerinde,

Aslında sen yoksundur orada

Yoksun olan yüreğindir aslında.

Yağmurdan evvel ben yağdım tozlu yapraklara

Rüzgardan evvel ben estim özü yaşlı dallara

Rüyalara, masallara, erguvanlara,

Beni unutan leylaklara, unutkanlara.

Ben düştüm sinsice,

Onlardan habersiz gecelerine ,

Süzüldüm, masumdu yaklaşımlar.

Griydi, pembeydi.

Belki de sadece renksiz bir melaikeydi.

Yaklaşmıştım mutluluğa.

Gelmiştim ta dibine kadar. . .

Susamadım.

İçimden çığlıklar attım beni duysunlar diye.

Duydular,

Aldılar,

Tozumu sildiler sessizlik kokan avuçlarıyla.

Hayatın gölgesi düştü kirpiklerime,

Gözlerim sustu, ben başladım ağlamaya.

Ben başladım susmamaya

Ben başladım avuçlarımda sessizlik kokmaya.

Ben aslında arkasındayım batan güneşin.

Batan ufuğun nezdinde yalnızlığıma duacıyım. . .

Gökhan Cenker