Şiirimizde Dağlarca

uzun soluk

*

 

türkçenin büyük oğlu

bir anıt 

oku okuyabildiğince

sayfaları açılmış bir betik

ayağının biri taş üstünde

sol eli cebinde

boylu boyunca öteki

duruyor yüksekçe

birkaç adım ötede

duyacak çocuk seslerini bu park

istanbul kalamışta

sonra bir genç kız

türkçenin sesiyle duyulur

emeğin yüreğine usuna düşenlerin

yayılır bir ışık dize dize özgür

kuşaklar boyu sevgi 

konuşunca anıt

doğacak çocuklarını düşledi genç kız

*

türkay korkmaz

*

 

“ Uluslar büyük evlatlarıyla soluk alır.” 

 

diyen Fazıl Hüsnü Dağlarca’yı 

 

“o soluk”la 

 

anıyoruz.

 

Yazın evreninde 

 

bireysel,

toplumsal, 

ulusal, 

evrensel 

 

yürüyüşüyle

 

“yeryüzünün ozanı” 

 

olur. 

 

“Fazıl Hüsnü’nün şiiri benzersiz bir yaratığın soluk alıp vermesi gibi bir şeydir. Başka bir özneye geçirilemez. Geçirilince hiçbir değeri kalmaz. Ne Fazıl Hüsnü başka türlü şiir yazabilir, ne de başkası Fazıl Hüsnü Dağlarca gibi şiir yazabilir.” 

 

(A. Özkırımlı, Türk Şiirinde Yeniliğin Boyutları, Çağdaş Türk edebiyatı, Anadolu Üniversitesi)

 

Kısaca kendine özgü bir “tek” olan ozan, etkiler, etkilenmez. 

 

Dağlarca şiirini tanımlarken: 

 

“Şiir bir gramer mucizesi, şiir bütün ülkelerin ilk sesi. Benim şiirlerimin izi budur. Şiir başka yaşam”

 

diyor. 

 

Örneklersek, Cezayir Türküsü, Vietnam Savaşımız, Hiroşima vb.

 

Atatürk Nerde

*

Nerde miyim ben şimdi

Geceler parlarken

Afrika’dayım, Güney Amerika’dayım

Çin’deyim

Kim korkusuzsa

Onun yüreğindeyim

 

Nerde miyim ben şimdi

Aydınlıktan daha derinde

Gerçeği görmek için

Kim güneşe bakıyorsa

Onun gözlerindeyim

 

Nerde miyim ben şimdi

Başlangıcında kocaman bir sorun

Özgürlüğe doğru

Kim yürüyorsa

Ayaklarında onun

................................

 

Uzak Afrika

*

Bir çocuk var 

Biliyorum

En kalabalık bir gecede

Son insanın kurtuluşuna değin kapkaranlık