Şiirin balkonunda...

''BALKON'' 

Çocuk düşerse ölür çünkü balkon 

Ölümün cesur körfezidir evlerde 

Yüzünde son gülümseme kaybolurken çocukların 

Anneler anneler elleri balkonların demirinde 

İçimde ve evlerde balkon 

Bir tabut kadar yer tutar 

Çamaşırlarınızı asarsınız hazır kefen 

Şezlongunuza uzanın ölü 

Gelecek zamanlarda 

Ölüleri balkonlara gömecekler 

İnsan rahat etmeyecek 

Öldükten sonra da 

Bana sormayın böyle nereye 

Koşa koşa gidiyorum 

Alnından öpmeye gidiyorum 

Evleri balkonsuz yapan mimarların 

Sezai Karakoç'' 

Şiir okurlarının yüksek izinleriyle, bir ''merhaba'' diyerek, bloga bu balkondan giriş yapmak istedim... 

Bir arkadaş bu şiirin imgeleminde yabancılaşma var mesajını vererek, onu; ''batılılaşmayla beraber kültüre ait ne varsa değiştiğini evde bulunan balkondan yola çıkarak anlattığı güzel bir şiiridir.'' diye tanımlamış!... 

Evet, Osmanlı'da adından da anlaşıldığı gibi bir balkon kültürü yoktur ama Anadolu'da benzeri daha kullanışlı ve işlevsel dinlenme mekanları vardır.... 

Bir başka arkadaş da, çok bunalımlı bir dönemde ve döneminde, kendini bu balkon şiirindeki çocuk gibi hissetmiş!...Ve sıcak bir dost eli, onu tutup, geriye çekmiş... Yani, ''Diriliş''in şairi, şiiriyle ona da bir fayda sunmuş!... 

Kimbilir, hangimizin imgeleminde balkonun farklı farklı izleri vardır?... 

Bana gelince, ben hep yaz evlerinin balkonlarını ve orda tüketilen güzel gün ve şiirli akşamları anımsarım...Önünde bir deniz ya da doğa manzarası varsa, o zaman değme keyfine... 

İlk çocukluğumun geçtiği konaklarda balkon nedir bilmesek de, son çocukluğa yaklaşırken, doğallığı bozulmamış yerlerde, mekanlarda bulunan balkonlarda yaşamayı sevdiğimi belirtmeliyim. Bahçeli evlere sahip olup da, çardağın, kameriyenin ya da verendanın altında ki yaşamlar, şüphesiz balkondan güzeldir... Toprağı, temiz havayı duyumsamak bambaşka bir şeydir. Lakin balkon gene de güzeldir... 

Ve şimdi de, Milliyet blogda, şiirin balkonun da, seçkin çiçekler arasında, şiiri yaşamak vakti. 

Turgutreis / Ocak 2011