Şiirin kızı

Annesi şiir, onu pamuklarda büyüttü

Babası şiir, sevgiyle kucakladı

Şiirin kızı, mutlu bir bebek,

Mutlu bir çocuk oldu

Bedeninin çevresindeki ışığı fark etti

Oyunlar oynadı, ışıkla

Yakalamaya çalıştı

Dokunmak istedi

Beyaz ışık sonra yok oldu

Arkadaşı şiir, onu hiç yalnız bırakmadı

Ağlamak istediğinde, anne şiirin kollarına attı kendisini

Güldüğünde, anne şiir ile güldü

Hep mutlu oldu şiirin kızı

Yalnız bırakmadı, korudu şiir baba

Sonsuza kadar koruyacak zannetti

Bir gün bir dev hapsetti onu şatosuna

Kapılar açık, kaçabilir şiirin kızı

Kaçamadı, gidemedi!

Dev onu elinde tutmak için

Şiirini bir odaya kilitlemişti

Onu bırakıp gidemedi şiirin kızı…

Artık ağlayacak bir omuz da yoktu

Onu seven, koruyan şiir de yoktu

Ömrünü böyle sürdürdü, şiirin kızı

Dev, içindeki mutluluğu

Yaşama sevincini

Yok etmiş, özgürsün diyordu

Gidemiyordu şiirin kızı

Kilitli odada şiir vardı

Dev onu vermiyordu şiirin kızına

Biliyordu ki, şiir olmadan

Yaşayamazdı kız!

Yaşamadı, yaşayamadı

Ağladı, yalvardı, sevgi dilendi

Umursamadı dev, hiç umursamadı

Ağladıkça eridi, eridikçe yok oldu

Annesi şiiri özledi…

Ama kavuşamadı şiirin kızı

Dev bırakmadı onu yok olana dek

Şiirin kızı yok artık

Ruhu beyni yok artık

Yalnız bir bedenle

Var olduğunu sanıyorlar

Şiirin kızı ağlamıyor

Kaybettiklerine ağlamıyor

O hiç yaşamadı

Şiirini arıyor.

Devin şatosunda
Kilitli kapılar ardında
Şiirin kızı yaşamıyor...