Şiirlerim ve annem

Evimizin romantik prensesi idim.. gece herkesler uyurken, ben uyumaz şiir yazardım karanlıkta.. ay'ın küçük odamıza saldıgı loş ışıkta.. nereye yazdıgımı bile göremeden yazardım şiirlerimi.. ee ''ilham perileri''ni kaçırmamak lazım:)) yazılar aşagılara dogru giderdi.. birbirine karışırdı falan.. komik şeyler oluştugunu sabahın aydınlıgında görürdüm..

Annem yakalamıştı beni bir gece yarısı.. ''Ne yapıyorsun sen..daha uyumadın mı'?dedi aniden..nasıl korkmuştum.. sıçramıştım yatagımda.. Annemin kahkahasını unutmam mümküm degil.. yazdıklarımı okuttum anneme sonra..onları bir yerde toplamam için bana bir defter aldı sonuç olarak..yazdıklarımı artık orada toplamaya başlamıştım..

Adım şaire çıkmıştı..şair aşagıya şair yukarıya..babam da benimle gurur duyuyordu.. böbürlenmiştim..kendimi diğer kardeşlerimden farklı görmeye başlamıştım iyice azıtıp..''Ben şair''dim ya artık..

Edebiyat Ögretmenime okutmaya karar vermiştim yazdıklarımı daha sonra.. Muttalip Bey yazdıklarımdan bayagı hoşnuttu..ama neden hep ''aşk'' üzerine yazdıgımı anlayamıyordu..''bir kitapta toplasana sen bunları dedi''ama işte..hala düşünüyorum yıllar sonra bile..çocuklarıma miras bırakabilecegim bir hatıra kitabı neden olmasın diye düşünüyorum.. olabilir tabii..

Sipariş üzerine şiir yazılır mı hiç..bayramlarda ve 10 kasımlarda Edebiyat ögretmenim bana gelip''Şu gün için bir şiir yazsana''derdi..ee benim adım aşk.. nasıl yazayım?..Milli duygularımı kabartarak yazmaya çalışırdım..ve yazardım da..okulun panosuna asılırdı yazdıgım şiirler..

Daha sonra,okuldan eve gidip gelirken..yerel gazetenin bulundugu binayı gördüm.. yanından geçtikten sonra dankk etti kafama.''neden olmasın'' dedim seslice..lise1'e gidiyordum daha tüm cesaretimi toplayıp binadan içeri girdim..derdimi anlattım çarçabuk heyecanla..gazetenin sahibi beni şöyle bir süzdü.. ve,''getir bakalım şiirlerini bir bakalım''dedi..

O günden sonra her gün gazetenin iç sayfasında şiirlerim yayınlanmaya başladı... ögretmenlerim...arkadaşlarım..bütün herkes görüp okudu şiirlerimi.. ve o gazeteyi alan herkes okudu..her gün evime çıkan gazeteden göndermeye başladılar..o hevesle hikayeler de yazmaya başlamıştım..arkadaşlarıma okutuyordum ilk önce.. arkadaşlarım da güzel bir kapak resmi çiziyorlardı üzerine,yazdıgım hikayeye uygun olarak..''Tamam..ben oldum artık''diyordum,pohpohlanmaktan şımarmıştım.. çocukluk işte..

Yıllar yılı topladım o bana gönderilen gazeteleri..bir koliye koydum.. şehir degişirken babevine bıraktım..dönüp geldiğimde yoktular yerlerinde.yok olmuşlardı bir şekilde.. çok üzüldüm..yaşadıgım herşey kaybolmuştu,yıllarım kaybolmuştu bana göre.. yaşadıgım herşey o şiirlerde saklıydı çünkü..

Ama şiir yazmayı asla bırakmadım.. hala yazarım küçük dörtlükler..küçük kagıtlara.. sevdiklerime dair..Bu özelliğimi annemden almış oldugumu daha yeni ögrendim.. annemin yazdıgı bir kaç kagıt bulduk annemi kaybettikten sonra.onun kaleminden çıkmış bir şiiri okumak beni çok etkiledi.....şiir yazıyormuş da, hiç birimizin haberi yokmuş bu özelliğinden..kendimizi.. kendimize o kadar gömmüşüz ki.. kendimize o kadar dönükmüşük ki,yıllar yılı fark edememişik..çok yazık..

Onyedi yaşımda yazmış oldugum bir şiir var elimde.. yaşımın vermiş oldugu.. saf duygularla yazmış oldugum;

Gitti sevgili,başladı yürek sancısı..

Susmaz artık gönül.. aglar gece yarısı..

Gelmez artık istense de, koskocaman bir mevsim..

Anladım hasretlik zor..beklemekse..ömür yarısı..

Şimdilerde bana ''zor ''gelen o kadar çok şey var ki..o zamanki derdim.. şikayetim sadece sevgiliyi beklemekmiş çocukça..

Birşeyler yazabiliyorsam ben eger bugün burada.. kendimi ifade edebiliyorsam eger.. Annem beni yüreklendirdiği içindir mutlaka..

Sevgi'yle..