Şiirlerle büyüyor yüreğim

Özdemir Asaf’ın şiirlerini severim ben… Beni vuran dizeleri vardır... Mesela “Her seven/Sevilenin boy aynasıdır./Sevmek/ Sevilenin o aynaya bakmasıdır.” Bunları okuyup büyülenmemek mümkün değil. İşte o zaman aynaya bakıp gülümserim… Bir şiirin etkisiyle aptal aptal bakarım, aynadaki suretime… Oysa bakmam gereken ayna o değildir…

Yalnız kalmak istediğim zamanların en gözde şiirdir “Noktasız”… Nasıl güzel anlatır içimi… “Biri gelir sorarsa/ Sana beni sorarsa/ Gitti der misin?/ Gittiğimi söyler misin?/Gidiyorum ben sana/ Benimle gider misin.?” Gülümserim yine… Sanki ellerim onun ellerinde ve beni o sıkıcı kalabalıktan çekip alıyor gibi gelir… Ben şiire kapılırım… Şiirse gecenin karanlığında süzülür yıldızların arasına…

Şiir sevdiğimi bilen ve her fırsatta bana şiir kitabı hediye eden Fulya’dan bir hediye daha geldi dün… Dilinden anlayan insanlarla beraber olmak çok güzel… O güzel şiir kitabının önyüzüne yazdığı nottan anladım. Yüreğini iliştirmişti verirken o kitabı ellerime… Sevindim…

Gülten Akın’ı seveceğimi anlamıştı… O, yüzüne öylece baksam bile anlar ne hissettiğimi… Bir solukta okudum tüm şiirleri. Nasıl güzel dizelerdi onlar… İçlerinde bir tanesi var ki akıllara zarar..Çok beğendim ve gözyaşlarım, dinlemedi sözümü okurken…

“Sen benim sonsuzca sevdiğim misin?
Yoksa, tarihin biriktirdiği
sanıyla mı örüldün
tutkun olduğumsan şunca yıl
bu nasıl
var mısın?

uzaktan uzağa da taşıdığım
bunca zaman
bir sesin hayali bir görüntünün
bunca tutkun olmasam
seni onlarca biçimde
yeniden yaratabilir miyim?
biriktirdiğim değilsin
seçe seçe ördüğümsün

azalarak yittiğin
günü görmem imkânsız
azala azala yiten
bir bedenim”

Şairin ya da yazarın en çok sevdiği şey olsa gerek… Okurun, kendini o kelimelerin içinde bulduğunu söylemesi… Benimde yazılarında, şiirlerinde kendimi bulduğum yazar/şairler vardır… Sanki bir yerlerden beni izliyor ve beni yazıyor gibi gelir. Ya da benimle aynı şeyleri yaşadığını düşünürüm… Yalnız olmadığıma sevinir, hüzünlü bir olaysa o’nun da yaşamasına üzülürüm.

Söyledim ya çoğumuzun hayatında hüküm sürer şiirler… Büyülüdür dizeler ve alıp götürür şairin kendi iç dünyasına… Yüreklerin buluşması gerçekleşir sonra… Okuyan her yürek, bir parçasını gönderir çünkü… ve oluşan ahengin sırrını kimse bilmez…

Bugün aklımda hep Özdemir Asaf ‘ın o güzel şiirleri var… Sokağa çıkıp, yüzümde kocaman bir gülümsemeyle şiirlerini okumak istiyorum… Deli derler mi acaba? Ne denirse densin… Benim ruhumu şiirler besliyor ve şiirlerle büyüyor yüreğim…

Ve Özdemir Asaf diyor ki;

“Aşka gönül ile düşersen yanarsın.
Zeka ile düşersen kavrulursun.
Akıl ile düşersen çıldırırsın.
Duygu ile düşersen gülünç olursun.
Aşka düşmezsen kalabalığa karışırsın, ezilirsin.
Sersem sersem bakınıp durma bir yol seç.”

Sersem sersem bakıyorum ve gülümsüyorum… Şiirler ruhumun aynası ve şiirlerle büyüyor yüreğim…

Not : O ince ruhu ile bana yüreğini hediye eden kuzenim Fulya'ya teşekkürler.

Resim : Jean-Honore Fragonard